Dieren, hun betekenis en Volle Maan
Elke Maan staat in de kracht van een Dier. Dit dier rijst uit het wentelende wiel van de Tijd om ons te openen voor zijn werkelijkheid. Zo openbaren zich de vele waarheden van de Raderen der Tijden.
Er valt veel te vertellen over de spirituele betekenis van dieren. Onderstaande artikels behandelen de dieren in hun Keltische / Gallische traditionele betekenis en grondstructuur.
Zalm van Wijsheid
Behorend tot de Eersten draagt hij de Wijsheid van Eeuwen.
In hem rust de Kennis van hoe het Pad zich sinds de Schepping via de lange weg van evolutie en steeds verdere differentiatie ontwikkelde.
Hij bezit de Kennis van deze kracht van de veelheid, alsook de Wijsheid die deze veelheid en verscheidenheid verbindt en terug brengt tot de Bron, de éénheid. Hij kent de manier om de verscheidenheid en afgescheidenheid te connecteren met éénheid, waardoor hij de grote Heler - Heel maker - is.
Zalm is een Meester van de Tijd.
Hij is het individuele leven, in de zee van Tijdsveelheid. In één van zijn aspecten heeft hij in de vroegste tijden een oog verloren, zodat hij net zoals Odin in beide werelden schouwt.
​
De Zalm kent de Weg naar de Bron en is de Hoeder van de Schaal, de Graal.
Zalm der Ontmoetingen
De Zalm van Wijsheid is zij die door haar vele ontmoetingen de ervaring van de eeuwen draagt.
Deze Oude Zalm is samengesteld uit vijf Zalmen.. één voor elk zintuig. Elk zintuig dat doorheen de Tijd de Wereld ontmoet en leert.
Het gaat dus over een geheel aan gegevens, de gegevens van de 5 zintuigen... dus samen een verzameling aan Kennis vormend.
Hoe komt het dan dat het de Zalm van Wijsheid, en niet de Zalm van Kennis is?
Aan het begin der Tijden, pikte een Gevleugelde van het Oosten - de Eerste Havik - één oog van Zalm uit.
Sindsdien heeft Zalm één blik naar de buitenwereld, en één blik binnenwaarts.
En met deze inwaartse blik beschouwt ze hoe alle inkomende kennis door de ontmoeting met haar wezen en doorleving met haar zijn, wordt omgevormd tot Wijsheid.
Zalm van Heling
Zalm keert stroomopwaarts naar de gebieden waar haar geboorte plaats vond, om op haar beurt te paaien en te zorgen voor nageslacht.
De Bron van haar bestaan ligt in deze paaigebieden, waarvoor ze een hele trek aflegt, tegen de stroom in.
Tijdens het eerste deel van haar leven gaat ze met de stroom mee, en laat ze zich voeren naar de wijde zee.. de zee van veelheid.
Het tweede deel bestaat uit de ommekeer.. de terugkeer van de plaats van veelheid naar deze van éénheid.
En die is tegen stroom in.
Veelheid blijft veelheid zolang we haar als vanzelfsprekend aannemen.. zolang we leven met de stroom en de getijden.
Maar dan komt de bevraging.
En daagt er iets dat ligt voorbij alle normen.
Iets dat roept van voorbij de verkondigde waarheden, trekt de aandacht. Maar eerst blijft het ondefinieerbaar.. een gevoel dat "iets" niet klopt in de normaliteit van het vele.
Hier valt de Zalm met zijn Wijsheid de voorgeschreven werkelijkheid aan. Maar deze Wijsheid is voor het overgrote deel opgebouwd uit en met de maatstaven van deze werkelijkheid van het vele.. de normaliteit.
Haar Wijsheid vervolmaakt zich wanneer ze doorheen de omhuĺling, doorheen de harde schil van de werkelijkheid tot de vruchtkern van deze werkelijkheid gaat... ze zal de de noot van Wijsheid kraken, eens ze tegen de stroom in is gegaan.
De ommekeer van het vele naar de herontdekking van het ene.
Zalm maakt de cirkel heel.. van oorsprong naar bestemming, maar waar ze haar bestemming dacht te zijn, vindt ze haar les over de werkelijkheid van waarheden.. dat waarheden worden gecreëerd. Doorheen dit besef van de illusie die de werkelijkheid van de veelheid is, ziet ze haar uiteindelijke bestemming: de oorsprong.
De Schepping heelt zich in de Wijsheid van de Zalm. Ze ervaart zichzelf in het feit dat elke waarheid een onwaarheid is, en omgekeerd. En terwijl ze haar Wijsheid tegen stroom in vervolmaakt, ziet ze Begin en Eind samen vallen.
En dit is de heling, de heel wording.
Jagers van de Zalm
De Cyclus ontstijgen
​
Zalm kent drie Jagers.
Dit zijn Beer, Reiger en Otter. Ook zij hebben elk een Maan.
Elk van hen wil Zalm uit het Water halen.
​
Wat betekent dit?
​
Zalm is de drager van de Wijsheid, gevoed door de vele ervaringen op de stromen van de Tijd. Ze vervolmaakt deze Wijsheid door de kracht van terugkeer: ze duikt vanuit haar oorsprong de zee van veelheid in, en keert weer terug stroomopwaarts naar het gebied van haar oorsprong en éénheid om er te paaien, en zo de cirkel rond te maken. Ze initieert zo een nieuwe cyclus.. een cyclus van de Tijd, de cyclus van Water.
​
In de vervolmaking van haar Wijsheid langs dit Pad, vallen oorsprong en eind, oorzaak en gevolg samen.
De realisatie dat de Veelheid het huis is van de Éénheid, vormt de cirkel van héél making.. van heling.
​
Hierover spreekt het woord: “elke heling is een bekrachtiging van de Schepping, de Schepping is een bekrachtiging van de Veelheid” en daarover luidt uitspraak van de Heremiet: “elke heling is een vloek"
​
Deze uitspraken hebben de bedoeling om discussie uit te lokken die hetzelfde doel heeft als de 3 jagers op de Zalm: het openbreken van de Wijsheid..
​
Zalm bezit de Wijsheid, geboren uit de ontmoeting met de Schepping. En dit is tevens de inertie waarin Zalm zich bevindt: ze is gebonden aan de Schepping.
​
Zo gaat het woord:
“Kennis baart Wijsheid, Wijsheid baart smart"
​
Het is uit deze cyclische gevangenschap waar de drie Jagers de Zalm onttrekken.
​
Beer verheft de Wijsheid uit de illusie van het ruimtelijke.
Reiger verheft de Wijsheid uit de illusie van tijd.
Otter verheft de Wijsheid uit de illusie van ordening.
​
En hierover luidt de triade:
"Drie uitdagers/belagers van Wijsheid: Vorm, Beweging, Spel."
Zalm zal zich in haar opperste Wijsheid het Water herinneren waarin ze zwemt.. de context die de realiteit bepaald.
​
De hierop volgende Maan is deze van Wolf, drager van Waarheden.
Realiseer jij je welke context jouw realiteit creëert?
Het Meer der Wijsheid
Het Meer van Wijsheid waarin Zalm leeft, wordt ook wel het Vat genoemd.
​
Dit Vat houdt de verzamelde Wateren.. de verzamelde Tijd.
Het is de totaliteit van alle Tijdsmomenten, het Vat die de Tijd omsluit.
In die Tijd kan het leven gedijen. Het is de Plaats waar wordt beleefd, de Ruimte waar wordt geleerd.
Zalm is uiteindelijk de Mens die zich bewust is van de Tijd en Ruimte die hij inneemt en hoe hij hierin met alles verbonden is, net zoals de hele Schepping deze éénheid deelt met al wat ze bevat.
​
Zalm in dit Meer, is als de Duim ten opzichte van de vier andere vingers.
​
Het Vat werd gecreëerd zodat de ruimte-tijd zich kon ontvouwen.
En het Vat is een wereld van vaten. Elk idee, elk ding, elk woord is een vat als houder van diens essentie, diens wezen, diens zijn.
​
Doch het zijn is verstrekkender en groter dan vorm of taal en laat zich nooit volledig vatten.
Er ontsnapt steeds iets aan het vatbare.
Deze realisatie is het laatste stadium van de Wijsheid van de Zalm: het onvatbare van het Vat.
Een grens behoedt, maar beperkt ook. We trachten het Leven te bevatten, maar deze is groter dan welk Vat ook.
Krampachtig tracht de Mens alles te bepalen, te bevatten, maar des te meer ontsnapt hem de totaliteit van het Leven.
​
Het is deze notie van onvatbare totaliteit die deel uitmaakt van de roep die Zalm tegen de stroom in naar de paaigronden van zijn ontstaan, zijn Bron doet trekken.
Het is de onrust die laat bewegen, het is de grote zoektocht.
Zalm kent uiteindelijk het mysterie van het Vat: dat ze vol is, wanneer ze leeg is.
Dat het werkelijke Vat, het Vat van het Niets is..
​
Het Niets dat het Vat is van het Iets.
​
De essentie van het Vat is de Vraag.. Het summum van Wijsheid: de Vraag
Wolf, de Leraar
Wolf is de Leraar doorheen de confrontatie met de Waarheden.
​Het is een uitdagend concept, die Waarheid.
​Wat is Waarheid?
​Dat Wolf deze boodschap in de Samhuinn periode brengt zegt al veel: de Dood draagt een onmiskenbare Waarheid in zich.
​De angst die rond de Dood hangt, is vaak de angst voor de Waarheid, meende m'n leraar Andreas.
De mogelijkheid van de Dood de rug toekeren, is de waarheid de rug toekeren. De Dood ontlopen, is het leven ontlopen.
​
Waarom?
​
Omdat we willen vatten.. en de Dood ontheft ons van de kracht van het vatten.. van de kracht van controle. Nochtans om werkelijk en ten volle te leven moeten we controle en zekerheid durven opgeven. De Dood opent de volheid van het Leven. Het Leven opent de volheid van de Dood.
​
Dit laat zich niet beheersen, dit laat zich niet vatten.
​
Waarheid openbaart zich, als men haar niet langer wil controleren, beheersen, vatten.. net als Leven, net als Dood.
Menachem zei dat blind geloof de waarheid niet kan vatten, "ze vat immers niets."
​
"Ook het intellect kan de waarheid niet vatten, omdat het intellect eindig is, en waarheid oneindig.
Alleen het oog van de ziel, diens innerlijke wijsheid, kan de waarheid begrijpen en kennen zoals ze zichzelf kent.
Want ze is waarheid."
​
Van m'n teachers was Menachem de meest strenge, niet door hardheid, maar door een zachtheid die me (nu nog) steeds voor de meest diepmenselijke waarheid stelde.. de plaats die ik hier in neem.. de plaats, de ruimte die je zowel lichamelijk als geestelijk inneemt, vertelt je waarheid.
​
Mijn Uur van de Wolf, mijn uur van de waarheid.
In onze traditie kennen we nog een wolf als leraar: Blaise, de Leraar van Merlijn.
​Jean Markale verwijst naar de overeenkomst van deze naam Blaise met de Welshe en Bretonse namen voor wolf: bleidd en bleit, alsook andere verwijzingen in het verhaal.
​Blaise zorgde ervoor dat Merlijns moeder niet werd veroordeeld omwille dat er geen menselijke vader betrokken was. In de verchristelijkte versie dwarsboomde Blaise de plannen die de duivel met Merlijn voor had.
​We zien hier oude elementen doorschemeren rond levensrichtingen die we in de oude traditie als 9de en 10de Richting kent: de richtingen van veelheid en eenheid. Blaise waakt in de oude verhalen over de werking van de "Hinderaar".
​Schouwend in zijn "Meer van ontelbare Sterren" overziet hij de Veelheid van de Schepping, en draagt hij de wetenschap dat deze grote veelheid de uitdrukking van de Eénheid is.
​
De Eénheid - Veelheid As, is de as van illusie. Ook hier treedt de Wolf op als hoeder van Waarheid.
Vrouwe Ragnell en het Uur van de Wolf
Als vertegenwoordiger van de Waarheden, kent onze traditie de Wolf als de grote Leraar.
​Het gaat vooral om (maar beperkt zich niet tot) de confrontatie met oerwaarheden die soms diep in ons zitten en omhuld zijn door angst en culturele bemeestering. Hierin verschilt Wolf van de Zalm der Wijsheid die alle ervaringskennis sinds het begin der Schepping draagt.
​Wat is dan juist die dynamiek van het “kennen" waaraan de Wolf rijk is? Volgens mijn Leraar was het het soort “kennen" zoals men vroeger de geslachtsgemeenschap beschreef: “zij kende hem, hij kende haar". De Leraar draagt het kennen van het mysterie “de Ander”, zonder dat de Ander zich van het mysterie ontdoet. Dat het hier behalve het uiterlijk gegeven, uiteindelijk over de Ander in jezelf gaat, zelfs de Andere wereld in jezelf, laat zich voelen.
​Wolf is op dit niveau de drager van de bijzondere erotiek tussen de Natuur (Andere, vreemde wereld) en Cultuur (kenbare wereld).
​Vrouwe Ragnell is één van de figuren uit de oude legenden die hier haar opwachting maakt. In dit verhaal gaat Koning Arthur/Walewein (de Cultuur) op zoek naar wat een vrouw (de Natuur) eigenlijk echt verlangt. Walewein ontmoet tijdens dit avontuur een oude vreselijk uitziende vrouw, krom en kwijnend: Ragnell. Zij wist echter het antwoord op de vraag, en zou deze openbaren als Walewein haar tot vrouw nam. Toen ze huwden werd ze tijdens het feest overdag bespot. Maar toen de nacht viel en Walewein het bed met haar zou delen, merkte hij dat ze verandert was in een prachtige jonge vrouw.
​Ragnell stelde hem voor de keus: of ze mooi was ’s nachts en lelijk overdag.. of omgekeerd. Na wikken en wegen zei Walewein dat de keuze aan haar was. En dit was het antwoord op de vraag: wat een vrouw echt verlangt is om volgens haar eigen natuur te mogen leven.
​De confrontatie met een oude Vrouwe is een veel voorkomend gegeven in onze oude verhalen. Het onderliggende thema is een man die het leiderschap wil opnemen en om dit te verkrijgen moet huwen met het Land. Het Land toont zich eerst als de woeste, onaantrekkelijke feeks, die een reflectie is van de afkeer van de man. Wanneer hij deze tot zich kan nemen, openbaart zich de onderliggende pracht, en ziet ze Haar voor wie ze werkelijk is.. doorheen deze confrontatie openbaart ze haar Waarheid.. het Uur van de Wolf.​
​Door het Land het Land (vrouw) te laten zijn, voorbij de eigen wens van de Cultuur (man), kunnen Natuur en Cultuur in evenwicht leven.. enkel zo behoudt de Cultuur het Koningschap dat een Hoederschap is.
Dit is de Waarheid van Wolf: de Natuur laat zich niet bepalen. Zolang de Cultuur zowel de nacht- als dagzijde van de Natuur als één geheel ziet, kan ze haar Waarheid proeven.
De Grijze Wolf
“Waarom is onze Wolf grijs?”, vroeg mijn Leraar.
​
“omdat deze de wereldlijke Waarheid draagt tussen de bovenwereldlijke Witte en bovenwereldlijke Zwarte Wolf.”
“Eerst komt de Zwarte Wolf: zijn Waarheid is Leegte.
​
Dan is er de Grijze Wolf, onze Wolf, en die roept: NU! Want al die waarheden die hij draagt zijn Kinderen van de Tijd.
Pas als de Spiegel van de Grijze Wolf, de Spiegel van de Wateren des Tijds is gezien, ontsluiert de Witte Wolf zich. En zij is de Naakte Vrouwe, de Naakte Waarheid. En toch wordt haar naaktheid niet gezien, maar de Witte sluier om haar naaktheid. Want zij die haar naaktheid schouwen, vergaat het als Actaeon die de badende Diana zag: zij zijn als het Grote Hert, als de Gehoornde die wordt verscheurd door de natuur van diens eigen Jacht.
​
Zo vreselijk is de aanblik van de Waarheid.
​
Wie kan voor haar absolute aangezicht staan?
​
Toch is het ons Pad, om in het Licht van de onnoembare Waarheid, onze Vele waarheden te zien. Het Ene in het Vele. Het Vele in het Ene.”
De Slang
Willen, niet willen en wat er achter ligt.. wanneer het antwoord de beleving van de vraag is.
Slang draagt het mysterie van de Schepping.
​
Het Oude Weten kent haar als de kracht die werd gehanteerd waarmee alles tot stand kwam, zowel in Chaos als Orde als overgang tussen beide.
​
Ze slingert zich tussen en door de drie grote principes van instroom, uitstroom en ordening.
​
Eén van haar uitdagingen betreft dan ook deze drievoudige dynamiek:
Haar ene oog stelt je voor alles wat je absoluut wil zien, wat je begeert.. waar laat jij je oog op vallen, wat is zo belangrijk voor je, en is dit echt zo?
Haar andere oog stelt je voor alles wat je niet wil zien, wat je wil buitensluiten. Waar wendt jij je oog van af? Waarom?
Haar tong ontrafeld de Taal: ze is gespleten, net zoals de betekenis van een woord vaak voor interpretatie vatbaar is. Hoe vast is jouw woord? Kan je jezelf onder woorden brengen? Kan je uitspreken wie je bent? Spreek je jouw waarheid?
Haar vragen zijn de vragen van de Schepping. En langs haar bewegen we ons voort op ons pad: wat wil ik, wat wil ik niet, en wat is het nu echt?
​
"Wees dankbaar voor de vraag, maar breek je hoofd niet over het antwoord. " zei m'n Leraar.
De beleving van de vraag is het antwoord.
​
Het is onze wandel in de Tijd, zonder vast antwoord, zonder aan te komen, steeds op pad, want de Slang is de Tijd.
Slang en de Vrije Wil
Vrije Wil... Liefde..
​
De Slang en de uiterlijke wereld zijn nauw verbonden, vooral het feit dat er in de uiterlijke wereld een grote verscheidenheid huist.
Slang verschijnt dan ook steeds als het gezicht van de Veelheid.
Onder andere is ze zo de Grote Slang die in de uiterste zeeën omheen de hele Schepping ligt en haar omvangrijke veelheid omvat.
​
Zoals in vorige bespreking gezegd, houdt ze de dualiteit en ligt hiermee aan de wortel van creatie.
Als teken van veelheid heerst ze over onze twee ogen, en er wordt gezegd dat onze beide ogen zich openden voor de wereld van de veelheid door haar kennis. Echter, op het moment dat de twee ogen zich openden, sloot zich het éne oog. Slang toont de weg van differentiatie. Ze staat hierdoor aan de wieg van het pad van ontwikkeling en is de wachter bij elke overgangsrite.
​
Vrije keus, vrije wil is de gezel op dit pad van ontwikkeling. We kunnen kiezen om deze of gene weg te bewandelen.
We kunnen kiezen naar waar we ons richten. De vrije wil heeft erg te lijden onder allerlei programmatie, gebeurtenissen en omstandigheden, dat is waar, maar in haar essentie betekent deze vrijheid dat we ons kunnen richten naar veelheid of éénheid.
​
Dit wordt het grote Liefdesoffer van de Ene genoemd.. de vrijheid om zich af te wenden.
Het zijn de Geliefden die samen zijn, niet door enige band, noch door enige verwachting, maar uit vrijheid om samen te wíllen zijn.
​
De vrije wil.
​
Deze vrije wil is het Juweel van de Slang.
Huid van de Slang
Huid is een ander aspect van Slang
​
..de Veelheid van de Eenheid..
​
De huid omhult ons lichaam en bepaalt haar uiterlijk. Zo vertellen de Ouden dat Slang de "huid van de wereld" toont.. het uiterlijke, zichtbare van wat ons omringt.
​
Elk uiterlijk gegeven drukt een innerlijk gegeven uit. Het Bijbelse verhaal vertelt dat de mens naakt was, en zich voor elkaar niet schaamde, en vervolgt hoe de slang listiger was dan alle dieren van het veld. Het woord dat in de grondtekst voor "listig" en "naakt" wordt gebruikt is echter hetzelfde.
​
Bestaat de list niet uit het voordoen van iets dat het niet is? Het anders tonen.. een andere huid.
​
Wanneer de mens de kennis van de Slang tot zich neemt, merkt hij deze naaktheid. Hij ziet het uiterlijk en het innerlijk is onzichtbaar geworden, en zijn wereld wordt deze die meetbaar, zichtbaar, toetsbaar is en gelooft enkel wat hij ziet.
Wanneer Slang vervelt, toont zich een nieuwe huid. Huid na huid. Ze toont niet de kern, enkel een nieuwe omhulling.
Opnieuw laat Slang zien dat ze de kracht van de vormwording, de kracht van de Schepping draagt.. én de verantwoordelijkheid die met die kracht gepaard gaat.
​
Slang herinnert ons met het vervellen van huid tot huid, om doorheen de uiterlijke wereld te kijken, en te zien waarvan ze uitdrukking is. Doorheen de wereld, roept de stem van de éénheid de vraag: "Waar ben je?" Het Ene zal zich leren kennen doorheen het vele. Het antwoord op het "waar ben je?" is je leven.. het omgaan met de uiterlijke wereld, de wereld van grenzen en afscheiding, op zoek naar de ware naaktheid waar het vele samenvalt met het Ene.
De Slang en de Dualiteit
Het Hemelse streven en het Aardse streven
​
We leven in een wereld van verscheidenheden, verschillen.
​
Op het spirituele pad streven we vaak naar éénheid, maar het leven gaat steeds doorheen de veelheid.
"Wie de veelheid verwerpt, verwerpt het Gelaat van God.", zei m'n Leraar, "want wat is deze Schepping in al z'n verscheidenheid anders dan het Gelaat van God?"
​
Met de tweeheid werd de wereld geschapen, spreken de Ouden. Dit is de Slang, en sindsdien rust de Slang in de Schepping en draagt de Kennis van de scheppende tweeheid. Met de tweeheid komt het alternatief, en met het alternatief komt het zoeken en de vele mogelijkheden.
​
"Er zijn mensen, die alle hemelse dingen najagen.. en ze constateren dat ze niet kunnen leven in hun dagdagelijkse leven.", zei Rebbe Menachem.
"En er zijn dezen die alle aardse dingen najagen,
en zij vinden geen geluk, hun leven niet waard te leven.
De Hemel verlangt de Aarde en de Aarde is verloren zonder Hemel.
Maak van je leven een huwelijk van beide, hou ze in je hart als geliefden die nooit scheiden, en vrede zal je deel zijn."
Het Gif van de Slang
In de natuur.. of boven de natuur
​
Eén van de bijzonderheden van Slang is haar gif.
Dit gif kenmerkt haar als ziekmakend - dodelijk zelfs - maar eveneens als Genezer. Het gif wordt ook medicinaal toegepast.
​
Het genezend aspect vinden we oa terug in het feit dat de constellatie "Slang" door de Gaels als Diancecht werd aanzien. Diancecht was een god van de genezende kunsten, maar droeg echter in zich een destructieve aanhang aan de wetten van de Schepping. Ook hier een connectie met de Slang omdat Slang zelf de levende kennis is waaruit de Orde van de Schepping werd opgebouwd.
​
Het thema ziekte/genezing zien we heel sterk bij de Watergeesten. Zij worden eveneens als Slangen gezien. Watergeesten zijn de hoeders van de harmonie. Wanneer de mens op harmonische wijze met zijn omgeving leeft, verhouden de Watergeesten zich als de gevers van Overvloed en genezing. Leeft de mens echter in onbalans met de plaats waar hij vertoeft, dan zenden de Watergeesten ziekten en tekorten.
​
Het wil wel iets zeggen dat Watergeesten meer en meer als kwade en slechte geesten werden aanzien.. In ons land kennen we ze als de Nekkers, en ook hier hebben ze allesbehalve positieve connotaties.. Wat we de voorbije honderden jaren als waterduivels leerden kennen, waren vroeger de brengers van al wat er nodig was.
De Slang die als sluimerende kracht in de Schepping huist, belichaamt het subtiele evenwicht dat de natuur in stand houdt. Wanneer haar kracht voor eigenbelang wordt aangewend, raakt alles snel in onbalans.
​
Wanneer de mens de Slang tot zich neemt, en met haar ook het ego als schepper (als degene die het allemaal zelf naar eigen goeddunken kan), en deze gebruikt om haar Cultuur manifester te maken, brengt ze onbalans, en wordt het een aanvallende Slang.
​
Wanneer de mens de kennis van de Slang tot zich neemt, maar niet het ego als schepper (niet het beter weten dan de natuur, het onderwerpen van de natuur), kan hij in harmonie blijven leven en blijft hij deel van zijn omgeving.
Deel zijn van de natuur en er niet boven staan, is de weg van Leven. Heerser worden over de natuur, brengt uiteindelijk de ondergang.
Slang, de 13de Maan
Anguinon (sinds de Slag van Wenen in 1684 omgedoopt en bekend als "het schild") is één van de mystieke sterren constellaties, en verbeeldt het Slangenei.
​
Dit Ei, soms ook gekend als het Kosmische Ei, is zowel oorzaak als gevolg en overstijgt beide.
​
Het is dit Ei dat verschijnt wanneer de Slang niet langer enkel in haar staart bijt, wanneer ze niet langer gebonden is in haar circulaire, steeds herhalende staat. Het verschijnt wanneer ze de Cirkel van de twaalf Manen verheft tot de Spiraal in het komen van de dertiende Maan.
​
Ook hier weer het thema van de dualiteit die de Slang draagt, maar tegelijk de overstijging ervan.
Maar hoe overstijgt men de paradox?
"Door de tegenstellingen zichzelf te laten zijn", zei m'n Leraar. "Laat de Vrouw werkelijk Vrouw wezen, laat de Man werkelijk Man wezen.. en beide kunnen elkaar ontmoeten in ware Liefde. De Vrucht van deze Liefde is het Koninklijke Kind."
​
Wat is dan werkelijk Vrouw of Man zijn?
​
"Dit is je Plaats in het geheel innemen, niet deze die een maatschappij of moraal je toekent, maar de Plaats waartoe het Leven zelf je geboren heeft."
Die "Plaats" heeft alles te maken met de verhoudingen tot alles wat je ontmoet. Het is de context waarin je leeft, en het inzicht in wie jij bent in relatie tot deze context, maar - zo mogelijk - ook buiten deze context.
​
En zo zitten we weer bij de differentiatie kracht van de Slang en de Scheppingsdynamiek: de weg naar Eénheid, gaat via de doorleving en bewustwording van de Veelheid.
​
De Slang biedt macht aan en de kracht om de Veelheid verder te ontwikkelen. Maar deze macht kan ook de herkenning baren, van jouw "zijn" in deze Veelheid, onnodig om verder en verder te bouwen, in nog meer detail en bewoording te treden.. maar de berusting en wetenschap van wie je bent en hoe jouw Zijn het lijden van het Vele verlost, op weg naar Eén.
​
"De zoektocht naar een partner is een illusie." zei m'n Leraar: "de zoektocht naar jezelf is de realiteit. De partner verschijnt dan vanzelf, en dit gaat niet enkel over de man die een vrouw zoekt of omgekeerd: dit gaat over alles wat je aan je zijde verlangt.. zoek jouw plaats en al wat nodig is wordt gegeven.. Alles wat nodig is, is de blijvende alertheid en je vermogen tot communicatie.
Zoek dit woord dat niet kan worden uitgesproken, enkel geleefd.. het is het levende hart van de Schepping op het pad dat de Cirkel verheft tot de Spiraal."
Vrijheid – grenzen – de Gevleugelden
Het oude weten ziet aan elke hoek een gevleugelde hoeder.
​
Hoeken zijn er overal te vinden.. aan het scherm waarop je dit leest, de tafel, de kamer,.. er is in de meeste gevallen wel ergens een “hoek".
​
De hoek is een kenmerk van de wereld van de vorm, de wereld van begrenzingen.
​
Echter, zegt het oude weten, treedt een hoek tevoorschijn waar het materiële en immateriële, het begrensde en onbegrensde elkaar raken.
​
De hoek duidt dus een speciale plaats aan, en op die plaats staat de Gevleugelde.
Dit was het eerste niveau van vrijheid waarover m’n leraar het had.
Loslaten en overgave. Relativatie van bezit en identificatie. De Hoek relativeert de vorm als het ware, zoals een gevleugelde de zwaartekracht- aantrekkingskracht- van materie relativeert.
​
“Wil een Gevleugelde het luchtruim kiezen, dan moet die de vastheid van de grond of de tak lossen,” quoteerde m’n leraar soms, en voegde daaraan dan toe: “maar er is altijd een moment dat hij weer neerstrijkt.”
de Vlucht van de Gevleugelde
Ascetisme, vrijheid of inperking -
​
"Soms willen we vrij zijn als de Gevleugelden," sprak mijn Leraar: "maar in naam van de vrijheid verzwaren we onze ketenen. Veel dingen die we associëren met vrijheid, zijn gebondenheid."
​
Ascetisme en onthouding is niet zomaar zichzelf de vrijheid ontzeggen.
Het is ook niet zomaar de rug toekeren naar de Wereld en de Schepping.
Integendeel.
​
Liggen onze ketenen niet vaak gebonden aan wat we verkeerdelijk als vrijheid zien?
Vaak is vrijheid onze Gouden Kooi.
​
Ascetisme roept een halt aan de aanspraak die we op alles maken, en de hunkering om steeds meer tot ons te nemen.
Het is een zich naar de Wereld en de Schepping keren in dankbaarheid voor wat ze te bieden heeft, zonder haar te willen bezitten.
​
Ascetisme wil niet het plezier onthouden, maar het zorgt ervoor dat het plezier blijft, zonder dat gewenning optreedt.
​
Ascetisme kent de constructieve aanwending van de grens. (daarom is ascetisme niet voor de jongeling, herinnerde mijn heel eerste begeleider me.. de jongeling moet immers nog ten volle de grens leren kennen)
Als je de Vogel ziet vliegen, zie dan de Asceet vliegen.. degene die kan los laten en niet gebonden is.
Maar ook de Asceet kent de geneugte.. de geneugte van wat gegeven wordt.. de geneugte van de wind onder de vleugels die hem of haar draagt.
​
Dit is de cultivatie van een Liefde zonder drang tot bezit.
​
Fragmenten uit gesprekken met mijn Leraars.
Vrijheid van de Gevleugelden
​
​
De Gevleugelde draagt de belofte dat het leven niet eindigt waar het materiële/tastbare stopt. Ze is eigenlijk teken, dat de wereld veel verder reikt dan wat meetbaar is.
​
Zo verzinnebeeld ze in bepaalde gevallen de Geest zelf en staat ze helemaal aan het begin van de Schepping, net vóór de plaats waar men de Stier/Koe en de andere gehoornden kent (zie voorgaande berichten rond de Roos en de Heilige Nachten).
​
Doordat de Gevleugelde op de liminale plaats tussen tastbaar en ontastbaar staat, wordt ze als een ultieme bevrijder gezien die krachtig optreedt bij het verlossen van obstakels, vooral deze die we zelf niet kunnen zien: ze is zelf immers niet zomaar onderworpen aan de vastheid van obstructies.
​
"De Vogel die het luchtruim kiest," zei m'n leraar: "is als de mens die zichzelf vergeeft om op te kunnen stijgen.. die niet vast houdt aan wat gebeurde, om verder te kunnen gaan. De Vogel die na de vlucht weer neer strijkt tot rust, is als de mens die zichzelf sublimeerde en weet dat met z'n eigen verlossing alles wat hem weerhield werd mee verlost, en hierin nu rust kan vinden."
Otter
De Otter roept ons innerlijke kind aan om al spelend wat slaapt nieuw leven in te blazen.
Dit Dier dat op de Zalm van de bezonnen wijsheid jaagt, heeft niets liever dan dit Kind te herinneren aan de vrolijkheid van het onbezonnen spel.
Spelend in Water en Aarde duikelen de Otter en het Kind niet zoals de Zalm tegen de Stroom van Cultuur in, maar mee met de Stroom van de Natuur.
De Dageraad van het Spel..
​​
​​
het Spel van de Otter
Otter verheft de Wijsheid uit de illusie van ordening.
​
Wanneer de Godin de gedaante van de Otter aanneemt, is ze de onvoorspelbare Natuur. En het is deze die de Zalm van Wijsheid jaagt.
​
Ottermaan staat in Aquarius, de vroegere Anagati Prinnios: de kalme, niet actieve. Zon staat evenwel in Leeuw, Elembiui Prinnios, de vroegere Hertekalf constellatie. Deze is het Hert van het Zuiden met de actieve krachten, maar dan als Kalf: het Kind.
Actief en niet-actief kijken elkaar aan.
​
Otter ziet de prille ontkieming in de Natuur. Weldra zullen de eerste tekenen van ontwaken zich tonen.. het is immers de periode van Imbolc.. Het zaad is stil geweest in de Buik van de Moeder, maar de onstuimigheid van het nieuwe leven in al z'n prilheid houdt zich klaar.
Er wordt gevraagd om zichzelf te relativeren.
Maar Otter nodigt tegelijk uit om de opgewondenheid van het wonder te voelen.. om te kijken met de ogen van het Kind, voor wie alles nieuw is.
Kraai
Kraai: de wereld voorbij onze waarneming
​
De Kraai draagt de kennis van wat we als buiten ons bereik ervaren. Waar de Uil het Niets is dat buiten onze waarneming ligt, is de Kraai het Iets buiten de waarneming.
​
Ze is dan ook de waarnemende vanaf de "andere zijde". Voor de bewoners van de Andere Werelden is ze de boodschapper die verhaalt van deze wereld, voor de bewoners van deze wereld is ze de verhaalster van de andere wereld.
Aan deze zijde, zien we haar onder meer daarom gerelateerd aan de "dood". Maar eigenlijk laat ze zien hoe dood en leven twee zijden zijn van één iets.
​
Ze is het levende verhaal van de subjectiviteit.. de wereld eindigt niet bij onze waarneming, de wereld is meer dan wat onze zintuigen van haar vertellen.. wat we om ons heen zien, is vooral onszelf.. Kraai brengt ons een wijsheid voorbij dat zelf gedefinieerde.
​​
Kraai en de cylcus
Voor het leven hier, getuigt Kraai dat het "hier" eindigt in het begin van iets nieuws.. ze is één van de vertegenwoordigers van de grote cyclus..
​
dag en nacht, nacht en dag.. leven, dood, dood, leven,...
​
Van de Kraai wordt daarom gezegd dat ze steeds in beweging is.. ze is de reiziger die rondgaat en op die manier waarneming/kennis/ervaring/wijsheid opdoet.
​
De uitspraak "het is Goed", is een oude aanduiding dat iets is afgerond (en dus zijn einde heeft bereikt). Deze Ouden hebben dan ook het gezegde: "de Dood is Goed". Het Einde is belangrijk, want zo kan het geheel verder stromen en het Nieuwe een aanvang nemen.
​
Zwaarheid is steeds relatief.
​
"Je kan onmogelijk de donkerheid van de nacht vervloeken, zonder dat je daarmee tegelijk het licht van de dag vervloekt. Het licht van de dag werkelijk liefhebben, is ook de donkerheid van de nacht liefhebben." zei m'n Leraar.
Merel en de liminale plaats
De Merel is het dier van de Liminale plaatsen.
​
Nog voor de zon opkomt zingt het z'n lied in de morgen frisheid. En even bijzonder is zijn avondlied.
Het lied in de ochtendschemer getuigt van de Andere Wereld. Het Merel lied zingt over de milde grenzen die beide werelden scheiden én haar deuren.
​
Ze zingt over het feit dat elke grens niet enkel afsluit, maar ook verbindt. Dit Lied van verbinding, is tegelijk een lied van bewustwording.. bewust zijn van structuur, van een zekere orde in het bestaan.
​
Zowel Jean Markale als twee van mijn leraars zagen een verband tussen de Merel en de naam "Merlijn". De Oude, die in recenter eeuwen de naam Merlijn kreeg, was eveneens een wezen van de liminale plaats.. van de plaats "tussenin".. noch deze, noch gene Wereld. Leeft hij nu ook niet volgens de legende, opgesloten in de toren van Lucht?
​
Een grens was nooit zo concreet en ijl tegelijkertijd, als deze waarvan Merel ons wil zingen. Het is een uitnodiging om weerstand te begrijpen, want is weerstand niet niets anders dan stoten op een grens?.. er is altijd de mogelijkheid dat we weerstand als zodanig ervaren, omdat we het groter geheel rond deze weerstand niet zien.
​
Moge het Lied van de Merel je wekken, en moge je dansen op de grenzen waarover ze zingt.
Merel en de Smid
Merel is de vogel van de Smid.
​
De Merel is de kracht die het hete ijzer ondergaat tussen Hamer en Aambeeld.
Deze kracht ontstaat door het bestaan van weerstand. Het Aambeeld geeft niet mee, de Hamer geeft niet mee.
"Merel" is het benutten van de weerstand - van de halt toe roepende kracht - tot het bekomen van iets nieuws.
Zoals de Smid de 4 Elementen in zijn werk betrekt, roept Merel ons op om gebruik te maken van de Lucht van onze Inspiratie, de Aarde van ons prachtige Lichaam, het Vuur van onze Passie, en het Water van wat ons beweegt/doet verlangen.
​
Ook hier danst de Merel op de Grenzen, en kent ze de Grens/weerstand niet als hindernis, maar bezingt ze de mogelijkheden die er in huizen.
Merel en Lijsterbes
De Merel is dol op de Lijsterbes.
​
Deze boom van Vuur en bescherming kennen we in de traditie als de kracht van doorbraak. Lijsterbes één van onze Toornige bomen.. zij die zich als onwrikbaar tonen. Luis, de Lijsterbes is "lugos", vlam, schittering, pracht. Ze is "louxsnos" het licht, alsook "li sula", genot voor het oog. Het is het priemende doorbrekende licht.
Lijsterbes verlicht eveneens de hese keel en staat zo in goed aanzien door de zangers.
​
Mijn leraar verhaalde hoe de Merel de magie van zijn lied ontleende aan het eten van de lijsterbes.
Het is de kracht van doorbraak (doorbraak relativeert grenzen) dat het Merel lied kenmerkt.
Hoe?
Door het Vuur van de Adem. Het Vuur dat zich via de Adem overheen grenzen verspreidt. Het is jouw enthousiasme dat wil gezongen worden.
​
Moge ook jij met je goddelijke Vuur de wereld ontwaken.
Zeug
Het Varken is in onze huidige cultuur niet echt in hoog aanzien.. we gebruiken haar vermoed ik het meest als geobjectiveerd voedselgegeven en als scheldwoord.
​
Wie echter in gelegenheid is om dit dier wat nabijer te leren kennen zal versteld staan hoe intelligent en sociaal ze zijn.. Ze zijn communicatief gelijkend aan dat van bvb honden en paarden, kunnen abstract denken en hebben een goed geheugen.
​
Varken is ook één van die drievoudige vrouwelijke krachten uit de Oude Wereld.
We kennen haar als de Voedster, dit is de Gevende.
We kennen haar als de Hoedster, dit is Zij Die Behoudt.
En ze is Zij Die Kent. Deze is verwant met de Plaats of in een andere hoedanigheid als ze verwant is aan de Tijd, is ze de Vis. Zij Die Kent is ook soms de Treurende of de Dood, alsook het "seksuele kennen".
​
In elk van deze hoedanigheden staat ze voor de “Veelheid”: de Gevende als Zij die de Veelheid verspreidt, Hoedster als zij die Veelheid bewaart, Zij die Kent als de Veelheid zelf.
Varken als Grote Moeder
De Grote Zeug is één van de gedaanten van de Grote Moeder.
​
Ze is de voedende kracht van het materiële. Hierin draagt ze een gevaar voor hen die niet verantwoordelijk met haar om kunnen gaan.. het gevaar om zich volledig naar het materiële te richten, wat leidt tot uitbuiting.
Ze is het Fundament, dat begrip vraagt. Varkens werden vroeger reeds in vrij grote kudden gehoed als voedingsbron, maar werden hierin als uitdrukking van de Godin gerespecteerd en geëerd: Zij die wordt gegeten en weer herboren wordt om te worden gegeten.
Maar die wereld is erg ver van de onze verwijderd.
​
Welke boodschap draagt ze voor de huidige tijd?
Net zoals het aardse beroofd werd van haar verbondenheid met het hogere, werd het varken (en met haar vele andere dieren) beroofd van haar ziel.. ze is globaal gezien nog weinig meer dan een grondstof.
​
Hierin is ze de spiegel die ons eigen gelaat laat zien als we ons losmaken van het Geheel. We benaderen haar als enkel materie doordat we onszelf als enkel materie zien.
​
Tijd om het Varken weer in de ogen te kijken, voorbij het vlees.
Tijd om de Planten weer in de ogen te kijken, voorbij de groente.
Tijd om de Wereld weer in de ogen te kijken, voorbij het ontginningsterrein.
Zeug, de Gevende
De Grote Zeug is de Gevende.
​
Met dit geven richt ze een dubbele vraag tot ons: enerzijds bevraagt ze ons vermogen om te kunnen accepteren. Anderzijds bevraagt ze ons vermogen om zelf te kunnen geven.
​
Kunnen accepteren is ontvangend kunnen zijn.. behoeftig kunnen zijn, accepteren niet alles zelf te kunnen voorzien. Het is het "grijpen" tegenover het "ontvangen".
Kunnen geven is kunnen loslaten. Werkelijk geven is geven wat er nodig is te geven.. het "nodige" geven.. niet wat er teveel is, niet wat er toch niet bij hoort, niet wat "niet meer dient".
​
Daarom wordt bij "geven" gezegd dat geven met heel je persoon en heel je aanwezigheid en aandacht gebeurt.. met heel je bewustzijn dat wat je geeft werkelijk is.
​
"Als je geeft, geef met vreugde. De vreugde die niets terug verwacht! Een gift, zonder deze blijheid gegeven, is geen gift.", heeft mijn leraar meermaals gezegd.
Daarom wordt de Gevende Moeder ook de Vreugdevolle Moeder genoemd.
Reiger
Met de Herfst betreden we het Domein van het Water. De Reiger is een belangrijke vogel aan het Water.
Ze vertegenwoordigt na de Hond, de tweede van de drie mysterievolle manen.
In deze middenpositie bestrijkt haar aanwezigheid steeds het licht en duister equilibrium van de Herfstequinox.
Als een Geest van Evenwicht vinden we Haar op plaatsen tussen "hier" en "ginds".
Zoals we komende dagen zullen zien draagt Reiger vele wijsheden. De eerste is de bevraging naar de positie tussen het ene en het andere. Reiger vraagt om niet samen te vallen met het één of het ander. Reiger bedenkt dat als er een resem aan keuzes zijn, er een mogelijkheid buiten het concept van keuzen moet bestaan.
Reiger bevraagt of het hier en nu niet evenzeer illusie is dan verleden en toekomst.
Met Reiger verlaten we de extraverte zijde van het grote Jaarwiel, en duiken we naar binnen. Maar aan deze grens komt reeds de vraag van Reiger of er wel zoiets als introvertie en extravertie bestaat.. of dat dit enkel binnen een cultureel bestaan leeft..
​​
​
​
Reiger - de Ring
Reiger is het dier van de liminale plaats.. de tussenwereld.. en bevindt zich op de Grens van Tijd en buiten-tijd.
Het hele universum van de Schepping bevindt zich in de Tijd, waarin het zijn aanvang, groei, sterfte en vernieuwing kent. De oude kosmologie ziet het Water als een materiële manifestatie van Tijd (zie vorige posts). Reiger staat enerzijds in dit Water, en anderszijds behoort zij tot de Lucht van de Hemelen.
Ondanks een Gevleugelde, is Reiger helemaal verbonden met het Water. En net zoals van de Watergeesten wordt gezegd dat deze een parel van Wijsheid in het hoofd dragen, wordt dit ook van de Reiger gezegd.
Zoals Reiger soms met één been in het Water, en het andere eruit staat, zo staat zij binnen en buiten deze Tijd. Ze is verheven boven dit cyclische Wiel.. zweeft er boven, duikt er in. De Maan van de Reiger staat dan ook in het Sterrenbeeld Weegschaal, die men vroeger kende men als Cantli Prinnios, de Ring. De Ring die het cyclische van de Tijd is. Tijd brengt ons in de positie van "doen".. er gebeurt steeds iets.. het ene moment volgt op het andere. Dit gegeven van actie kent men als het stotend gehoornde principe (Zuidkracht-daadkracht). Deze sterrenconstellatie noemde men dan ook "het Gewei". Het was vroeger deel van een veel grotere constellatie die men het Hert noemde en de constellaties Weegschaal, Ophiuchus en Schorpioen besloeg.
Reiger staat boven de werking van de cycli (hoewel ze er ook aan onderworpen is). De kracht van haar Vleugels onttrekken haar aan de gesloten Ring/Cyclus van het Water/Tijd. Zo verenigt zij ook Oost (Lucht) en West (Water), waarbij ze de adem van eeuwige vernieuwing tot het Water brengt en ze een teken van lang leven/eeuwige jeugd is.
Omdat ze zowel binnen als buiten de Tijd staat, kan ze in deze periode met ons op zoek gaan naar onze kwijtgeraakte visies.. onze levensdromen die de harde cyclische tijd ons als onrealistisch deed overkomen..
Reiger - voorbij bepaling
Omdat de Reiger zowel binnen als buiten de Tijd staat, kan ze in deze periode met ons op zoek gaan naar onze kwijtgeraakte visies.. onze levensdromen die de harde cyclische tijd ons als onrealistisch deed overkomen.
Elk van de 10 Richtingen van het grote Wiel kent zowel een Solaire Hoeder als Solaire Hinderaar, alsook een reeks aan Lunaire Wachters waarvan de Reiger deze van het huidig maanmoment van de Herfst, Water en Westen is. Hond (vorige Maan), Reiger (deze Maan) en Zalm (volgende Maan) bewaken de Wijsheid die uit ervaring geboren werd. Ze trotseren de Noodwendigheid/determinatie.. het bepalende aspect, als hun grote Solaire Hinderaar.
Wat wil dit zeggen?
Soms lijkt het Leven ons mee te sleuren in situaties en milieus die ons helemaal opeisen en ons meer en meer gaan bepalen. Visies die we oorspronkelijk hadden raken overspoeld en we moeten alsmaar meer compromissen maken.
Veel van wat we ons hadden voorgesteld lijkt onhaalbaar, kinderlijk zelfs.. onrealistisch. en het raakt begraven en vergeten onder de stroom van wat we als "normaal" hebben aangenomen.
Reiger kent dit mechanisme, hoog boven deze Wateren van ervaring vliegend, en er toch in badend en vissend naar voedsel.
Reiger herinnert ons aan onze Droom die we ooit wilden Leven.
Is de realiteit waarin je leeft wel jouw realiteit?
Leef je jouw leven? Of dat waarin het Leven je duwde?
Hoe dwingend is je huidige realiteit eigenlijk echt?
Is het wel zo dat jouw echte visie geen plaats heeft in je Leven?
Weet je wel nog dat doel, die toekomst die je voor jou zag en waarvan je ogen gingen stralen?
Reiger slaat de vleugels open, en laat je voorbij het lotsbepalend aspect van je eigen ervaringen gaan.
In jou huist die goddelijke vonk om zelf je Leven richting te geven. De kracht van inspiratie staat je bij om dit in jouw huidige levenssituatie te laten geboren worden!
Reiger - de Visser
Binnen de Dieren van de Maan zijn er drie die jagen op de Zalm: Otter, Beer en Reiger.
Otter confronteert de Zalm van Wijsheid met de speelsheid. De Ottermaan eert het eeuwige Kind in ons.
Bij de Volle Maan van de Beer zagen we hoe Beer onder andere de beschermster is van het Kind, het nieuwe leven. Beer zorgt voor een fysieke setting door de dienst aan het Land zodat het Kind kan gedijen. Beer confronteert de Wijsheid met het vaste element, het aardse aspect en het feit van geaard zijn.
Ook Reiger is een Visser.
Reiger haalt net als de andere twee de Vis uit het Water, het individuele leven uit de Tijd. Zij confronteert de Wijsheid met het spirituele aspect en het feit van overgang.
Enerzijds is ze de verloskundige uit deze wereld, die ons aan het eind van dit leven als kind in de andere wereld doet ontwaken. Reiger draagt hier het teken van de Oude Moeder of de Doodsvrouwe. Het is haar stem die we horen als Reiger krast.. het rauwe geluid dat ons vanuit de Tussenwereld tegemoet komt.
Maar anderzijds waakt ze over de spirituele connectie tijdens ons aardse leven zelf. Ze is onze herinnering aan het feit dat we geestelijke wezens zijn.. weliswaar levend in de Tijd, maar ook Tijd overstijgend.
Tijd scheidt het ene moment van het andere. Reiger vraagt om daar bovenuit te kijken.
Ze is dan ook een vogel van Hoop.
Haar boodschap:
Ook al zie je het niet,
ook al kan je het niet bedenken,
er is altijd Hoop!
Reiger - de Tijd - de Triade
Net zoals we de drievoudige godin en de drievoudige god kennen, is de Reiger zelf de drievoudige Reiger.
Omdat Reiger (zoals in vorige posts werd besproken) heel wat met Tijd heeft te maken, zou men kunnen denken aan een soort schikgodinnen van verleden, heden en toekomst. Het accent ligt eigenlijk anders.
We kennen de drievoudige Reiger als Tijd, Tijden (dubbele Tijd) en halve Tijd. Hierbij gaat het steeds om het concept Tijd in diens volheid, zonder dat het verdeeld wordt in verleden, heden, toekomst. Volgens één van mijn Leraren wordt hier het feit getoond dat oorsprong en eind samen vallen.
Zonder hierop nog dieper in te gaan, toont het echter wel dat Tijd één van de zijden van de Schepping is, waarvan lengte, breedte en hoogte de andere zijden vormen.
Reiger overziet de Schepping in diens totaliteit.
Aan de sterrenhemel kennen we Haar als de Pleiaden, Treis Grannai - de Drie Reigers. Dit was de plaats waar onze voorouders hun oorsprong wisten.
Ook van de Grote Jager (Orion) wordt gezegd dat hij op de Zeven Zusters (Pleiaden) jaagt zolang de Tijd duurt, zodat deze sterrenhoop misschien het beeld is van oorsprong en eind van het universum.
Dat Oorsprong en Eind samen vallen wordt klassiek getoond in het beeld van de eikel.
Deze draagt de blauwdruk van de Eik, én is ook het eindresultaat: de eikel.
Oorzaak en Gevolg
De Reiger wordt aangevallen door de Kat, een lynx die geboren werd uit de Orakelende Zeug (zie Maan van de Zeug), en die op zijn beurt verslagen wordt door een gezant van de Gehoornde. Er is hiervan een overgebleven verhaal uit het Welsh waar deze kat Cath Balwg noemt.
Dus een telg van het Orakel (wat Tijd opent) valt de Beweger van Tijd aan, en wordt overwonnen door de hoeder van Daadkracht.
De mens toont zijn goddelijkheid in zijn handelen. Reiger voorziet in de Tijd om te handelen. De vraag werd beroemd door Tolkien:
Wat doe jij met de Tijd die je is gegeven?
Reiger en de Wilg
Reiger is drievoudig zoals de drievoudige godin, en tevens verhoudt ze zich op een speciale manier tov de Tijd.
Deze drieheid van Tijd is niet verleden, heden en toekomst, maar Tijden, Tijd en Halve Tijd.
“Tijden” is het meervoud van Tijd, en noemen we de dubbele Tijd. Het is onze tijd zoals wij die ervaren met een verleden, heden en toekomst en is het gevolg van ons leven in een wereld van tweeheid: dag en nacht; vrouwelijk en mannelijk, leven en dood, etc.. door tweeheid kan differentiatie bestaan en hiermee ook afgescheidenheid.
Dit is dus Tijden, de tweevoudige Tijd, de Tijd van de gescheidenheid, de dualiteit.
Tweevoudige Tijd betekent vier keer Halve Tijd.
Er wordt gezegd dat in elk van de vier kardinale richtingen een Halve Tijd huist.. zowel in Noord, Zuid, West als Oost.
Een Halve, een helft, zoekt steeds de wederhelft.
Dit noemt men het “gehoornde” principe en is verantwoordelijk voor het draaien van het Jaarwiel.. het is de reden dat het Wiel draait van Samhuinn en Midwinter in het Noorden, tot Imbolc en lente equinox in Oosten, tot Beltaine en Midzomer in Zuiden, tot Lughnasadh en herfst equinox in Westen, en zo verder naar het Noorden.
Deze vier Halven vormen een gesloten cirkel.. een gevangenschap in de (dubbele) Tijd.
Dit gegeven toont zich in onze wereld als de Wilg.. in haar vierheid is zij een deur op de tijd. (in tegenstelling tot Eik die de Deur van buiten de Tijd náár de Tijd vormt, van Ginds naar Hier)
Het is Reiger die het antwoord op deze gevangenschap draagt. In haar drievoudigheid kent ze niet enkel de Dubbele Tijd, maar ook Tijd en Halve Tijd.
Waar wij enkel in onze ervaringswereld Tijden zien, ziet Reiger hoe dit is op gebouwd uit Tijd (2 keer) en Halve Tijd (4 keer).
Buiten Het begrip “Tijden", belichaamt ze de begrippen “Tijd “ en “Halve Tijd “.
Tijd is de totale richting van de tijdsdimensie.
Halve Tijd is het aspect van Tijd dat zoals reeds gezegd verbinding zoekt.
Ruimtelijk (hoogte, breedte, lengte) is de Schepping gescheiden.. maar de toenadering tot vereniging loopt via de tijdsrichting.
Tijd en Halve Tijd, betreffen samen drie keer Halve Tijd. Het is deze triade van Halve Tijd die de verlossing uit de gevangenschap van de vier Halve Tijden van het gesloten Jaarwiel draagt.
Door de kracht van de Drie Reigers (en de drie keer Halve Tijd) neemt de godheid een Tak van de Wilg.
Het is de mystieke uitnodiging die in de Schepping ligt, om in elke ontmoeting in de Tijd het Heilige te zien.. om elk moment als deel van een groter geheel te weten.
Elk moment is een moment van vereniging.
Reiger en Wilg vertellen ons dat we hier in onze wereld een gescheidenheid zien die er eigenlijk niet is.
Reiger en Wilg willen een aanmaning zijn om het eindige en cyclische te overstijgen in een besef van Zijn, maar zonder de realiteit van materiële, vormelijke wereld te verloochenen.
Beer
Midwinter, Alban Arthan, is het moment van de Beer.
Ze is de oerkracht die de Grens laat ontstaan.. de Grote Moeder als de oervrouwelijke kracht die de Gave bezit om de Geest te omhullen met Vlees.
Vóór alles is ze de Beschermster van deze omhulling, van de materie. Zij, het Wezen van Vormwording heerst over de Steen van Vastheid.. Steen van Getuigenis.
Ze is ook Artaio de Beer van de Ster.. de zevensterrige constellatie die omheen de Poolster draait als voedster van de Schepping in haar circulaire gang door de Tijd. “Zeven" voor het “Nu". Zeven voor de Zeven Oude Wijzen die de echo zijn van de Zeven Ziener Prinsen van de Kleine Beer Artulla.
Beer, Kracht van de Schepping.
​
De Maan van de Beer situeert zich echter niet op Midwinter, maar in de lente.
Volgende artikels geven meer duiding..
Beer - de Passie
De Beer van het begin (Winter helft) is de Beer van hoe alles bestaat in de toestand zoals het is.. Het is het aanwezige.
De Beer van deze maan (Zomer helft) is Beer die handelt.. hetgeen wat kan worden tot stand gebracht. Het is het veld van de dynamiek.
Een handeling of een dynamiek, kan pas bestaan in een toestand van differentiatie.. als het één niet samenvalt met het ander.
Wanneer alles samenvalt is er geen reden meer tot handelen, alles ís reeds en er treedt stagnatie op.
Het levend houden van de dynamiek/handeling impliceert bewustzijn van verscheidenheid en afstand. We vinden dit oa terug in het levend houden van een relatie, waarbij de ander niet vanzelfsprekend wordt en waar de ander ook diens eigenheid (werkelijkheid) kan behouden.
De dynamiek en het handelen vanaf de Mei en de daaropvolgende periode, staat voor een groot deel in het teken van passie. Passie kan zowel een uitvergroting van aantrekking als een uitvergroting van afstoting zijn.
De nu bloeiende Vlier valt ook hier de Beer bij.. één van de oude namen van Vlier verwijst naar het Vuur. De Vlier zelf, mag niet het Vuur kennen, omdat de Oude Moeder onder de Vlier, net als de oermoeder Beer vh Noorden, het roekeloze handelen toetst aan de wijsheid van de ervaringsgeschiedenis. Vuur op Vuur zou een onbeheersbare, losgeslagen ontwikkeling in gang zetten, waarbij veelheid zichzelf tot enige doel zou stellen: een hoogtij van het ego in een Cultuur die zich ontaard in haar afgescheidenheid van de Natuur.
Verscheidenheid prikkelt de drang tot éénwording.
Moge deze prikkel aanzetten tot het genot van de handeling die evenwicht houdt tussen de ene, de ander en de dynamiek ertussen.
Het genot van de ontluikende triade.
Beer - de Oermoeder
Omdat Beer als de oermoeder geldt, vertelt ze ook over de Voorouders.
Het is een mooi gegeven dat de maan in deze tijd vol bloei, de kracht van de Beer draagt.
Het Oude en het Nieuwe staan met elkaar in verbinding. Het is uit de diepte van de oudste tijden, dat een doorleefde wijsheid naar het heden wil stromen. Oud en Nieuw kunnen voor elkaar heel vruchtbaar zijn, als ze met begrip worden aangekeken.. wanneer Oud en Nieuw elkaar niet ontmoeten, kunnen beide op zichzelf bijzonder destructief zijn.
De Vlier die nu volop in bloei staat, brengt ons hierrond een verdere boodschap.
Vlier is de Boom van de Voorouders, en wordt een boom van toetsing of ook wel schaamrood genoemd.
Het is een aspect waarin Vlier ons enerzijds herinnert om te leren uit het verleden, en dit niet zomaar te herhalen.. we zijn meer dan het verleden, verwelkom het nieuwe dartele hart.. anderzijds herinnert Vlier ons: de Voorouders kijken.. wees bewust van de gevolgen van je handelen.
En het handelen, het in eigen handen nemen, is waar deze Beer van de Lente/Zomer over gaat.. de hand aan de ploeg.
Beer - Kracht van de Schepping
Beer geldt als één van de regale dieren. Deze Volle Maan is dan ook de eerste van de koninklijke manen.
Beer is de oer-moeder van de levende schepping.
In haar rusten de krachten van het materiële, de tastbaarheid en de grens.
Als moeder van alle vormen, is zij zelf de eerste vorm.
De Beer geldt in onze kosmologie als een vertegenwoordiger van de diepe Winter en het harde, donkere Noorden.
Het lijkt vreemd om dit majestueus dier hier bij deze lente/ bijna zomer maan terug te vinden.
De Maan zelf staat nu in de constellatie die in de oude traditie Dumannios - de Donkere - genoemd wordt.
Even mysterieus op dit tijdstip is de aanroeping en aanwezigheid van het Groene Gezicht, een rituele test die als een “onthoofdingsspel" overleefde in de volksoverlevering van Arthuriaanse legenden over Walewein en de Groene Ridder/heer Bertilak.
Mysterieus, omdat ook dit verhaal zich voornamelijk situeert rond de kerstperiode.
Heel in het kort gaat het als volgt: de Groene Ridder daagt de andere Ridders uit om hem een fikse klap te geven, op voorwaarde dat degene die de slag geeft, door de Groene Ridder eenzelfde slag terug krijgt.
Walewein stemt toe en slaat zodanig hard dat hij de Groene Ridder onthoofd, maar de Groene Ridder leeft nog, neemt zijn hoofd op en nodigt Walewein uit om over een jaar, wanneer het opnieuw Kerst is, naar zijn “Groene Kapel" te komen om dezelfde slag in ontvangst te nemen.. het aankijken en aanvaarden van consequenties, moed en oprechtheid worden uitgedaagd in het vooruitzicht van een zekere dood. Op zijn avontuur zal Walewein worden geconfronteerd met de vrouwelijke zijde van de Groene Man.
We hebben dus twee typische Winter krachten die ons hier in de volle explosie van de Lente opwachten.
De Beer die we hier bij deze maan tegen komen is de mannelijke Beer.. de Krijger Koning die zijn plaats inneemt temidden van de eeuwige woeste vrouwelijke Natuur. Enerzijds is dit de roekeloze, onbevreesde, maar ook speelse mens die helemaal in verbinding staat met de natuurlijke schepping.
Anderzijds gaat het bij deze mannelijke Beer en het Groene Hoofd over het leren kennen en beheersen van deze krachten.
Deze Maan neemt de krachten onder de loep die zich ontwikkelen tussen uitersten, tussen vrouwelijk en mannelijk. Het gaat over een speelsheid en passie, die wordt uitgedaagd om een Plaats te krijgen..
We zien dit gesteund door de Zon die in de constellatie Semiuisoni, de dartele biggen, staat (huidig: Tweelingen). Van deze speelse twee, noemt er één Dageraad, de ander Hoeder. Dageraad is uitbundig en initieert, Hoeder is bedachtzaam en behoedt. Waar dit sterrenbeeld dicht bij de Melkweg ligt, duidt het de plaats aan van Sionan, de Bron van Verbinding.
Tijdens deze Volle Maan trekt de Beer als Krijger Koning over het Land.
Het Grote Huwelijk is met de Mei (Beltaine) voltrokken: de Koning is met het Land gehuwd, en de Kracht van Groei spreidt zich over dit Land. Het Groene Gezicht toont zich als een beproeving of we onszelf verliezen of vinden in de passionele levenskrachten.
De Krijger Koning beheerst de gerichtheid en doelbewustheid, en wendt deze aan om de groeikracht te ontketenen tussen polen, spanningen en dualiteiten.
Deze explosieve kracht werkelijk kennen, en in al diens consequenties en implicaties in de ogen durven kijken, is de uitdaging van het Groene Gezicht.
De Beer en het Groene Hoofd vertegenwoordigen beide de onverbiddelijke kracht van de Natuurwetten. Hun uitnodiging, is om volledig in het materiële leven te staan met al diens oorzaken en gevolgen, en hierin een onverschrokken, eerbare plaats in te nemen.
Meesterschap over de spanning/ontlading tussen de uitersten is waar het om draait.
Beer - Wildheid
De Beer, de Groene Man, de Wildeman zijn alle verweven in de verpersoonlijking van de kracht van de wilde natuur.
Het vergt moed en kracht om de Beer te ontmoeten, maar het vergt vooral de ontmoeting en doorleving van de eigen wilde natuur.
Wanneer het op zelfdiscipline aankwam herinnerde mijn leraar me aan de Beer.
Maar tegelijkertijd had hij het over het loslaten van de Beer.. het wild zíjn.
Beer - Jager op de Zalm
Beer geldt als één van de drie jagers op de Zalm van Wijsheid.
Beer verheft de Wijsheid uit de illusie van het ruimtelijke.
Paard
Paard is de soevereiniteit van het Land.
Of het nu gaat om een merrie of een hengst, Paard is het koninklijke vrouwelijke, en de enige kracht die het leiderschap aan het mannelijke principe kan doorgeven.
Wanneer de aanzoeker huwt met het Land om de Kroon te verkrijgen, is het deze kracht van het Paard dat wordt aangesproken.
Het Paard aankijken, is de Natuur aankijken.
Kenners van Paarden weten dat deze dieren zeer gevoelig zijn en helemaal één met wat hun omringd. Hun aanvoelen is danig sterk, dat ze kundiger blijken te zijn dan menig menselijke therapeut.
Het is met deze kracht dat de toekomstige koning zich verenigd. Als de Vrouwe hem waardig vindt, ontvangt hij dit koningschap.
Het is dus de kracht van verbinding, en het zodanig aanvoelen door één te zijn met het Land, dat het Koningschap uitmaakt.
Leiderschap uit dienstbaarheid. Leiderschap uit een stil worden van de eigen stem, en het luisteren naar het Land.
Foto: Guiseppe Patriarchi
Paard - Evenwicht - Kreeft
De kracht van het Paard, is de evenwicht houdende, uiterlijke kracht van Moeder Natuur.. het is het Land dat haarzelf kent, waar alles zijn betekenis, functie en doel heeft, en hier ten volle in leeft.
Ze kent haar eigen passie en extravertie, en is er als dusdanig meester over. Dit stelt haar in staat om tot een evenwicht te komen.. het equilibrium die deel uitmaakt van haar regale kracht.
Tijdens de Paardenmaan bevindt de Zon zich in Kreeft. Voordat we het sterrenbeeld Kreeft als zodanig gingen benoemen, kenden we dit als Equos, of Epos, het Paard. Deze constellatie Paard, Equi Prinnios, is het zich natuurlijk herstellende, evenwicht zoekende, balans corrigerende principe (equi).
Paard is het ultieme natuurlijke, lichamelijk en materiële zijn waaruit dit evenwichtsprincipe ontstaat. Vandaar dat paarden alles bijzonder goed aanvoelen. Alles wat afwijkt en in onbalans gaat, wordt opgemerkt.
In de periode van het Midzomerfeest staat de Schepping in haar volle expansie, en wordt er tegelijkertijd een halt aan deze expansie toegeroepen.. de dagen blijven niet oneindig lengen, maar ze korten alweer, en Koning Winter stapt reeds gestaag naar ons toe. Paard maakt de kering.
De Bestuurder van het Land kent haar balans.
/|\
Foto: David Middleton
Paard het circulaire - het Wiel
Een ander aspect van Paard, is de kracht van het ronde, rollende wiel.
"What goes up, goes down"
Ze hoedt het cyclische en we vinden haar terug in de wederkerigheid tussen de Natuurelementen en de getijden.
Dit zien we ondermeer hoe tijdens deze periode de Zon in sterrenbeeld Kreeft komt. Dit sterrenbeeld dat we voorheen als Equi Prinnios kenden, wat ongeveer de "gelijkgestelde", "aangepaste" betekent. Equi heeft de woordspeling met Equos of Epos: het Paard. Equos zelf is een aanduiding voor de ecliptica. We kennen dit als de Kreeftskeerkring, ook wel de Noordelijke Keerkring genoemd. Dit is de meest noordelijke breedtegraad op aarde waar de zon tijdens Midzomer direct boven ons komt te staan. Het noordelijk halfrond is dan maximaal naar de zon gekanteld. Tijdens de Midwinternacht zal het 90 graden onder de horizon bereiken. Equos, Paard, wordt met deze ecliptica geconnecteerd als deze balancerende, evenwichthoudende ronde cyclus.
In dit beeld zien we hoe het Paard de Bol van de Zon langs de hemel laat bewegen in een baan van Evenwicht. Een verdere associatie met het Ronde zien we in haar connectie met het Wiel van de wagen die ze voorttrekt. Vandaar dat de Ouden wisten: "de Wagen rijdt door het Evenwicht/Gerechtigheid". Er bestaat Recht in het bollen van de Wagen.. het Recht is oorzaak en gevolg, evenwicht en regels.. De kracht van het Ronde is de kracht van wat "klopt".. van oa de fysica.
Doordat het uiterlijke, materiële en lichamelijke een vooraanstaande plaats in neemt bij Paard, toont haar evenwichtskracht zich ook heel manifest.
Dit is de Cirkel van eeuwige omwenteling.. het is de vrouwelijke cyclische beweging van de Tijd.
De Volle Maan van het Paard valt dit jaar heel nabij de Midzomer zonnefeest. Tijdens het komende vuurfeest Lughnasadh zal het Hert hier een antwoord op vormen, zodat het cyclische geen gevangenis wordt.
/|\
Foto: Jesper Snive
Paard - Water
We zagen reeds hoe Paard regeert door haar meesterschap over de cyclische beweging: ze waakt over het evenwicht door aan de expansiekracht een halt toe te roepen.
Deze eigenschappen van Evenwicht, Beweging en Tijd, doet denken aan de Watergeesten, die deze zelfde kwaliteiten bezitten.
Paard deelt dan ook heel sterk die verbondenheid met Water.
Dit thema overleefde in vele verhalen waar waterwezens er paardachtig uitzien, of kunnen shapeshiften in een paard.
Net als alle Watergeesten, kan ze hier aanvallend optreden wanneer het evenwicht in gedrang komt.
Paard als Watergeest en hoeder van evenwicht, doet haar plaatsen in het Westen.
In onze kosmologie zijn de Andere Werelden, de Westelijke Werelden, en dit maakt haar ook het Dier van het reizen in deze en gene Werelden.
Toch geldt ze omwille van haar krachtig gehinnik ook als heraut van het Oosten, en draagt ze in deze hoedanigheid vleugels.. Het gevleugeld paard.. Het is dus een Dier van de Oost-West as. Wanneer ze in haar toornig aspect optreedt, verbreekt haar krachtige schreeuw elke keten en jaagt hinderaars weg.
Paard is dus ook de actieve verdediger van evenwicht.
/|\
Foto: Rex Pickar
Paard - de 4 Renners
We zagen reeds enkele connotaties van Paard, zoals het Water, de Cirkel, de Schreeuw, de Gevleugelde..
Nog een connotatie met Paard, is het gegeven van de 4 renners.
4 rennende figuren belichamen elk een levensaspect. Zij zijn de vier manieren waarbij we door onze wereld bewegen: de triade van denken (mentaal waarnemen), voelen (fysiek waarnemen) en bewogenheid (emotioneel waarnrmen), plus de vierde: het zijn (waarneming van waarneming).
Soevereiniteit vraagt dat deze vier samen rennen.. de één niet voor de ander.. ook hier een evenwicht.
Elk van deze staan onder druk van onze ervaringen en zijn vaak belast met trauma’s .
Als we onze “rugzak", onze ervaringen niet langer op deze 4 projecteren, als we hun Natuur laten zijn voor wat die is, los van onze persoonlijk gekleurde Cultuur, brengen deze 4 ons naar het Heiligdom waar we soeverein én in vertrouwvolle overgave in ons leven kunnen staan.
Mijn leraar bracht hieromtrent vaak de scene ter sprake, van von Eschenbach’s Parzival, waar Parzival na een lange tocht uiteindelijk het Meer van de Graalburcht vond, doordat hij zijn paard op zichzelf liet stappen. Parzival hield niet langer de teugels. Het Paard, de 4 renners, kunnen zo de rijder (onszelf) naar onze werkelijke plaats brengen.
De renners lopen ten volle, als we ze bevrijden van onze eigen opgebouwde identiteit.
De vier vormen een test in hoever de Cultuur de Natuur (h)erkent.. Dit is opnieuw de voorwaarde om met het Land (Natuur) te huwen, en zodoende gekroond te worden.
/|\
Foto: Jeremy Bischop
Paard - zelfstandigheid
Als Hart van het Land brengt Paard ons tussen de Werelden naar de Plaats van de Bron met het Maanvuur, dat gevoed wordt door het Hart van de Koning van Licht en Zon, zittend in de Kracht van de Gehoornde op de Troon.
In de magie van Maanvuur vraagt Paard ons te bevrijden van niet eigen zieledelen die we ons via betrekking met anderen hebben eigen gemaakt.
In de opbouw van onze identiteit, klampen we ons maar al te graag vast aan alles dat ons moet bevestigen.
Vooral door onze verwachtingen, gaan we dingen, mensen en situaties gaan claimen. Deze en die is mij dit of dat verschuldigd.. en zonder dat we het door hebben zetten we bepaalde levensaspecten van anderen gevangen. We dragen heel wat bij ons dat eigenlijk niet van ons is.. en dikwijls zijn het onze geliefden van wie we het meest "stelen".
Paard confronteerd ons nu met onze angst waardoor we gaan vastklampen.. Paard wordt onze verlossende Nachtmerrie. De traditie vertelt hoe ze ons de zilveren schaal met de Zwarte drank voorzet. (in totaal zijn er 3: nog een witte en rode drank)
De Zwarte Beker reinigd ons van wat we vasthouden.. in het Zwarte laten we los, los van eigen opbouw en hier confronteert Paard ons met de ware Natuur en het gegeven van Soevereiniteit.
/|\
Foto: Erik-Jan Leusink
Paard - Passie
De Soevereiniteit van Paard, haalt ze uit het in werking stellen van het Evenwicht.
De in werking stelling van het Evenwicht, kan ze dankzij de directheid van haar verbinding met de Natuur en de materiële wereld.
Aan deze directheid ontleend Paard eveneens haar Passie.
Het is deze Passie, die de aandacht trekt van het volgende (en laatste) regale Dier: het Hert.
De Volle Maan van Paard staat in Steenbok, dat oorspronkelijk een waterdier met hoorns was. De tekst uit deel 4 besprak reeds de relatie tussen Paard en Water, de Passie opent de weg naar het Gehoornde aspect. De oude naam voor de Steenbok constellatie is Riuri Prinnios, "vorst/bevriezen" dat een woordspeling geeft met "stralend". Maan van het Hert zal ingaan op dit stralen.
Het volstaat nu te zeggen dat Paard zich tooit met de stralen van de Zon, en in volle Passie over het zwangere Land raast. Haar Passie zal de Vrucht verder doen rijpen, en weldra volgt de Oogst, in het teken van het Hert.
/|\
Hert - de Gehoornde
Het Hert is de Gehoornde bij uitstek. De Hoorns zijn in het oude weten de uitdrukking van de dynamiek die ontstaat bij een polariteit.
Wanneer het één tegenover het ander staat, Dag en Nacht, Vrouw en Man aanwezig zijn, ontstaat een Beweging die men kent als het Gehoornde principe.
Waar de Hoorns van de Geit/Ram de beweging van het niet manifeste naar het manifeste weergeven, de Hoorns van de Koe/Stier de wilde beweging binnenin de manifeste schepping zelf vormen, houdt het Gewei van het Hert een Orde over deze beide aspecten van de Beweging.
Het is hieraan dat Hert z’n regale status ontleent.
Dit Leiderschap wordt gedragen door het inzicht in structuren, en het aanvoelen van de delicate balans tussen wat natuurlijk en wat gemanipuleerd is: het evenwicht tussen Natuur en Cultuur.
/|\
Foto: Diana Parkhouse
Hert - het Wilde - Leo
Het Hert is het Koninklijke dier dat de hemelse dauw via zijn Gewei opvangt, en deze langs zich naar beneden laat stromen, tot de Aarde het opneemt.
Het structureert de immateriële gaven van de Hemelen in zijn Orde van handelbare conventies.
De Hoorns zelf, die de dynamiek van het duale leven vertegenwoordigen, zijn tekenen van Overvloed doordat deze dynamiek het op en neergaan - het Leven en Sterven - van het Bestaan vertegenwoordigd.
Wanneer de Volle Maan van het Hert verschijnt, staat de Zon in Leeuw.
Dit sterrenbeeld Leeuw kenden we oorspronkelijk als het sterrenbeeld "Herteveulen", Elembiui Prinnios.
Waarom het Veulen?
Omdat de Koning in het Mysterie van de Oogst wordt gedood (afgesneden/geplukt), maar tegelijk wordt geboren als het begin van een nieuwe belofte, die een prille structurering is, want zonder een minimum aan ordening is er onleefbare/ongrijpbare chaos.
Het Veulen is tegelijk ook de Vrucht die de potentie draagt om weer uit te groeien.
Het Hert in haar toornig gelaat, als bode van de dood, toonde zich reeds tijdens oktober/november in de constellatie die we tegenwoordig Schorpioen noemen, en die met Samhuinn verschijnt.
De Herte Maan zelf, staat op dit moment in Aquarius, Anaganti Prinnios, dat Anaxs het Vat is.. Dit is het Vat dat het bloed van het Hert (de Koning) opvangt wanneer het tijdens de Oogst wordt geofferd.. het circulaire van de bloedbaan wordt doorgesneden.. het "steeds hetzelfde" van de Wetten wordt open gemaakt.. vrij gemaakt.. zodat het weer vloeibaar naar de Aarde kan stromen.. naar het Vat.
In deze totaliteit is het Hert het Dier van de Wilde Natuur.. het erkent het belang van de Orde, maar geeft de boodschap dat het beter is om een kort leven ten volle te kunnen leven, dan een lang leven "zoals het hoort" en "in alle veiligheid".
Hert wil ons hier herinneren dat we behalve Cultuurwezens, ook Natuurwezens zijn.
/|\
Hert - het Gewei
Het Hert is het dier van de hoorn, de Keren.
De Hoorns zelf, die de dynamiek van het duale leven vertegenwoordigen, zijn tekenen van Overvloed doordat deze dynamiek het op en neergaan - het Leven en Sterven - van het Bestaan vertegenwoordigd.
De hoorn heeft een zeer uitgebreide symboliek, waarvan het principe van deze Overvloed er één is.
Tweeheid (en daaraan verwant gespletenheid) zou op het eerste zicht aan het "tekort" of conflict doen denken. Hert daagt ons uit om hierin Overvloed (of het principe "wat nodig is") en "aanvullendheid" te beschouwen..
Conflict verbreedt onze horizon.. het gevoel van tekort kan ons heel wat vertellen over wat echt nodig is, en wat we als compensatie voor onvoldoening nodig achten. Wat ik heb is nooit genoeg.. niemand begrijpt me echt.. Hert vraagt wat/wie er achter onze honger zit.
Zo is Hert het dier van ons eigen donkere woud.. als koninklijk dier draagt het leiderschap over wat we nog niet kennen in onszelf, en helpt het ons onder ogen te zien.. en op deze manier zelf het leiderschap op te nemen.
/|\
Foto: Diana Parkhouse
Vos
Zoals in vele tradities kent ook onze kosmologie trickster figuren. En ja, meervoud want we kennen er een aantal.
Bijzonder is onze Vos. De trickster neemt een loopje met de regels, identiteit en culturele hiërarchische structuren. En doet dit niet doordat die er zijn voeten aan veegt, maar het is een rebelsheid die de dynamiek achter de regels bij de les wil houden. Wanneer een samenleving evolueert naar regels om regels, komt Vos het blokkenhuis door elkaar schoppen.
Vos herinnert aan de realiteit achter de regels en de dynamiek die de regels tot stand liet komen. Daarom jongleert hij ook steeds met de zogenaamde veiligheid. Want Vos weet als geen ander dat doorgedreven veiligheid zwak maakt.
Vos heeft een hele trukendoos ter beschikking: zijn kunde als gedaanteverwisselaar, charmeur, goochelaar met wensen en verleider is onovertroffen.
Deze grote kunde dankt Vos aan de diepe kennis van hoe zowel identiteitsvorming als regels ontstaan.
Vos maakt dan ook zijn opwachting als de kracht van het Konings Hert verschijnt. De Kleine Vos en het Grote Hert zijn de complementaire krachten binnen de Cultuurdynamiek, die als ze elkaars bestaan respecteren, ervoor zorgen dat de Cultuur het evenwicht met de Natuur behoudt.
/|\
Foto: Tomáš Malík
Vos
Een wel edele heer is Vos,
welbespraakt en kundig in verfijnde zaken.
Hoe alles is geregeld,
van klein naar groot,
van onbeduidend tot belangrijk,
weet hij als geen ander.
Mensen zijn zijn specialiteit.
Geen enkele andere soort maakt namelijk zoveel regels.
Geen enkele andere soort,
is zo makkelijk om de tuin te leiden.
Want, moet je weten, zij geloven in hun regels!
Het is een heilige zaak, die uitvinding van de mensen.
Vos weet wel wat echt is,
de regels zijn z'n speeltuin.
Boven wordt onder,
Rechts wordt links.
Zo jongleert hij met z'n neus de wetten op en neer,
en de Godin klapt in haar handen,
vol vreugd bij het zien van haar wijze Nar.
Mochten nu ook de mensen vinden,
die humor, die weg,
uit hun deftige wereld,
die hen zal verslinden.
/|\
Foto: Alexander Andrews