Het Jaar Wiel
Het Jaarwiel toont de grote Cirkel (Nemeton) van het Zonne- en Maan jaar:
Het rituele jaar kent acht Ivostoves, Hoge Dagen.
Oorspronkelijk was er enkel een verdeling in Winter (Gam) en Zomer (Sam).
We kennen 4 Vuurfeesten: Begin November Samonis/Samhuinn; begin februari: Ambiuolcia/Imbolc; begin mei Belotenes/Beltaine; begin augustus Oinacos Lugous/Lughnassadh.
Het nieuwe Jaar begint met de donkere maan nabij Samonis/Samhuinn. Dan wordt het nieuwe Vuur ontstoken tijdens een speciale daartoe bestemde ceremonie.
De 4 Zonnefeesten zijn Dévoriuros/Alban Arthan (Midwinter), Litu Uesonnae/Alban Eilir (Lente equinox), Mediosamos/Alban Hefin (Midzomer) en Litu Uogiami/Alban Elfed (Herfstequinox).
​
Artikels over deze momenten vind je hieronder.
Info omtrent de opleiding tot rituele/ceremoniële begeleider vindt je door hier te klikken.
Het Rituele Jaar - de Vuurfeesten
Samonis - Samhain - Samhuinn
Nieuwe Maan rond eind oktober/ begin november.
Samonis, best bekend als Samhain, luidt het begin van een nieuwe cyclus, een nieuw Jaar in.
Uegilia Samoni is de vooravond van het nieuwe jaar.
Weinig elementen van het Leven hebben we zo hard buiten gesloten als de Dood.
Alles behoort in een stijgende, opbouwende, gecontroleerde en gestructureerde lijn te verlopen.. of er behoort minstens een behoud, een status quo te zijn.
Het uit zich vooral in de drang tot kunstmatige beheersing van het Leven. Een leefbare omgeving volgens Cultuurmaatstaven wordt gecreëerd. De aanvaardbare parameters qua veiligheid worden in regels en wetten neergepend. Onze staat is een over beschermende moeder die haar kroost verstikt. De risico ruimte om ziek te worden, een kwetsuur op te lopen, tegenslag te hebben enz.. wordt verder en verder ingedijkt. De comfortzone, waarvan de definitie stevig in handen zit van het economische bedrijfsveld, wordt verder en verder uitgebreid. Als resultaat leven we in een gecreëerde leefbare ruimte die bijzonder eng is, maar ruim lijkt, en waarbinnen we als mens bijzonder zwak en helemaal afhankelijk van dit eigen geschapen kader zijn. Hoog in het vaandel staan een ver doorgedreven hygiëne, absolute controle die moet doorgaan voor vrijheid, volledige beschikbaarheid van wat onze noden kan lenigen (terwijl het economische principe op subtiele wijze zo onopgemerkt mogelijk het behoefte gevoel zo levend mogelijk houdt). Het resulteert in ons “ontwikkelde” ras, dat eigenlijk bijzonder zwak geworden is, zowel lichamelijk als naar geest. Een overreglementering definieert wat ‘leven’ mag zijn.
Leven (de hedendaagse definitie ervan) is absoluut onaanraakbaar geworden, dood de ultieme vijand.
“Wil je dansen met het Leven? Leer dan dansen met de Dood.”, zei m’n leraar. “Neem risico’s als je er alles uit wil halen. Go wild, leef vanuit de Natuur.”
We hebben de dood zodanig verbannen dat ze geen deel meer uitmaakt van het Leven. Dit heeft ons in een onbalans gestort met de Natuur waarin Dood en Leven zij aan zij staan zoals Dag en Nacht deel uitmaken van éénzelfde dag.
Het raakt het werkelijke milieu probleem aan: overbevolking. We sterven niet meer.
De overlevingsdrang is normaal, maar niet kunnen loslaten is ziekelijk. Soms wordt het Leven uitgerekt waar ziekte ons had moeten nemen, waar ouderdom ons had moeten nemen.
Nee, het is niet eenvoudig. Een dochter werd zes jaar terug in de prilheid van haar leven in de armen van de Dood omsloten, en dit jaar wendde mijn vader zich tot de Andere Zijde en ging heen.
De doorleving, en beleving dat deze en gene zijde reëel en één zijn geeft een totaal ander perspectief, een rust, een vrijheid. Wie enkel naar de tastbare, uiterlijke wereld leeft, zal net dit de illusie noemen. Dood is de immateriële zijde, de donkere Nacht. Wat als het daar werkelijk eindigt? Dit boezemt angst in.
Niet elk stervensmoment is mooi, daar zou heel wat meer energie kunnen worden ingestopt, maar zoals de Ouden zeggen: “de Dood is Goed". Wat sterft geeft ruimte aan wat komt. De huidige wereld laat niet gaan, maar ontvangt enkel.. en die wereld kan dat aantal minder en minder aan.
Willen we als mensenras overleven, zullen we opnieuw moeten leren sterven.
Dansen met de Dood, om te dansen met het Leven.
​
Samonis - Samhain spiritueel
De Heilige Vlam wordt op de nieuwe maan rond eind oktober, begin november ontstoken ter inleiding van het lunaire nieuwe Jaar.
Deze singuliere Vlam zal z'n antwoord vinden tijdens Dévoriuros, de Winterzonnewende als het Kind van Licht, diep in de Tombe en Baarmoeder van de Aarde, opnieuw wordt geboren.
Maar nu is de blik gericht op wat mag sterven.
De Dood omarmen is de boodschap. Nu is de blik gericht op allen die ons op het Pad zijn voor gegaan.
De Grote Jager is nu opnieuw te bewonderen aan de sterrenhemel, nog steeds de Zeven Zusters achtervolgend in zijn mystieke circulaire Jacht. Onderworpen aan de 12 delige circulaire gang, zoekt hij de Prooi van het Nu, terwijl de Vrouwe aan zijn voet de Belofte van zijn Verlossing onder haar Sluiers draagt in de kracht van de Hond die de Mysteriën bewaakt.
De 3 Tijden openen zich en tonen hun verstrengeling met de 3 Tijden van Beltaine aan de overzijde van het Jaarwiel.
Drie dagen om de Voorouders te eren, te danken, te begrijpen, te verbinden.
Welkom Rode Vrouwe, hoedster van wat wordt gelost. Welkom Zwarte Modron, Zwarte Vrouwe, Kol, Cailleach, Oude Moeder, ontmoet ons in je transformerende kracht. Welkom Wit Gelaat, gij die weg neemt.
Zoals de bomen de bladeren lossen, lossen wij wat niet langer nodig is.
​
Toon me mijn ego, Jager, want het is met mijn eigen ogen dat ik de Andere Wereld wil aanschouwen, neem alles mee wat niet ik ben, Oude Moeder, naakt als een kale stam, wil ik in overgave staan.. ik keer terug naar de wortels, naar de Aarde, waar ik wacht, wacht in het Donker van Uw Baarmoeder.
Ambiuolcia - Imbolc
Imbolc, het Feest dat toegewijd is aan het Vrouwelijke Licht, is een Reinigingsfeest met specifieke Water en Vuur Zegeningen.
Zoals de Oude Moeder het voorjaarswater uit de Levensbron drinkt en zich zo veranderd in de jeugdige dynamische Vrouwe, is Imbolc een Reiniging die ons laat ontwaken uit de introverte winterperiode, zodat we de inzichten en vernieuwingen uit die periode in daadkracht kunnen omzetten.
Het Vuur op het Water toont de terugkomst van deze daadkracht, en hoe de daadkracht zelf ook reinigend werkt.
Praktisch gezien is dit de ideale periode van de voorjaarsschoonmaak.. het opruimen en orde brengen is de heilige ruimte creëren, waar de nieuwe levenskracht zijn huis mag vinden.
​
De Oude Vrouwe, de Cailleach, drinkt het voorjaarswater en verandert in de Vrouwe van de Lente. De vorm, de vastheid en de materie, die we als streng en doods, grensmaker en verrotter van het oude hebben leren kennen, toont eveneens haar levengevende mystiek. Waar sterfte was, en overgave, komt de dageraad van vernieuwing. Het Water wast en laat ontwaken, het Vuur brengt daadkracht dat in samenwerking met het nu verlichte vaste element Aarde tot manifestatiekracht komt.
Op dit tijdstip zegent de vrouw alle werktuigen.. ook de smidse en het smidsevuur ontvangt haar zegening.
​
Boter, brood en cake worden tijdens de dagen van Imbolc aan het raam buiten gezet.. offers voor de vernieuwde Vrouwe die het Land rondwaart om haar zegeningen van ontluikend Leven te verspreiden.
Kleren en amuletten worden buiten aan de deurpost gehangen, in de hoop dat wanneer ze langskomt, haar hand langs deze voorwerpen mag strijken en met haar kracht gezegend mogen worden.
Weldra ontsteken we de vele lichten. Het nieuwe Licht laat zich immers met Imbolc kennen. Het is niet langer sluimerend en verborgen zoals bij de Midwinter. Het ontluikt, of toont zich in de gezwollen zwangere buik.
Met Imbolc laat het Licht zich ontmoeten met de wereld.
​
Waar Samhuinn en Midwinter tijden zijn waar het nieuwe een aanvang neemt (of er een conceptie van het nieuwe is), is Imbolc de tijd waar het nieuwe vorm krijgt.. een daad-werkelijkheid wordt. Zo wordt het gezien als de start van het ‘doen’.
Het is dan ook uitkijken naar het ontwaken van de ‘slang’ in het Land.
De vooravond van deze festiviteit is het enige moment in de donkere koude helft van het jaar dat het haardvuur volledig wordt gedoofd met water. Op andere avonden is het de vrouwe des huizes die ervoor zorgt dat een ‘vuurkind’ - een restje hete sintels - levend blijft tot de volgende morgen waaruit het vuur opnieuw kan worden aangewakkerd. Met Imbolc niet dus: het wordt gedoofd en de as wordt gladgestreken. s’ Anderdaags wacht een nieuw begin!
Een bijzondere zegen werd gebracht als men die morgen sporen in de as ziet van het toverstokje dat naast het Brighid popje werd gelegd in het Brighid bedje.
​
Het Vuur van Imbolc
Het Imbolc Vuur is heel verschillend van het gewone vuur zoals we het doorgaans kennen.
Waar Beltaine zowel het uiterlijke als het innerlijke Vuur kent, kent Imbolc enkel het uiterlijke Vuur, maar zich uitend als het licht-aspect van het Vuur.
Er zijn elf ontstekingshaarden die dit Vuur opwekken.. drie heel specifieke ontstekingen én dragers voor Brighid van de Drievoudige Vlam op het Oosten en de Drie Brighids van de acht specifieke ontstekingen voor het Vrouwelijke Vuur van het Westen.
Deze Drie en deze Acht vormen samen het Imbolc Vuur.
Enkel de Vrouw hoedt het Vuur van Imbolc, terwijl de mannen zoveel mogelijk “het achterhoofd" tot het Vuur houden. Dit is immers het Vuur dat laait vanuit het Niets. Door het “niet kijken" van het mannelijk gevende, kan het vrouwelijk ontvangende het licht van her vuur verwelkomen.
Zou de man het Vuur hoeden, dan zou het het actieve, toepasbare vuur zijn, het Vuur dat pas vanaf Beltaine de intrede doet.
Doorheen de Vrouw echter, stelt de Vorm zich open om beschenen te worden door het Licht.
Enkel de vernieuwde, de gereinigde vorm/materie kan zich ervoor open stellen. En deze kracht van de reiniging van de Vorm ligt bij de Vrouw, zoals bij haar de reinigende maancyclus ligt.
Het Vuur van Imbolc is het Licht, het is het Water van het Oosten.
Belotenes - Beltaine
Met Beltaine treden we de Zomer binnen.
Sinds de Lente is de wereld niet alleen ontwaakt, ze toont nu ook haar drang tot aanwas en vermeerdering.
De Schepping proeft de warmte van het Leven en wil zich vermenigvuldigen.
De tijd van de actie breekt aan. Het doen.
Dit was de tijd voor vruchtbaarheidsrituelen, maar ook om zich klaar te maken voor de trek- en plundertochten.
Beltaine en Samhuinn zijn de dag- en nachtgezichten van het Jaar. Waar Samuinn de introverte stilte omarmt, baadt Beltaine zich in een extraverte explosie van levenskrachten.
Hoe tegengesteld beide gebeurtenissen ook lijken, toch zijn ze deel van elkaar en met elkaar verweven. Dat toont zich onder andere in het feit dat elementen van Samhuinn in de Beltaine ceremonies aanwezig zijn, en omgekeerd.
Het wil een herinnering zijn dat Dood en Leven met elkaar verweven zijn. Beiden zijn zinloos als ze elkaar niet bevruchten. Leven zonder Dood is destructief: een overpopulatie in een ecosysteem, kan dit ecosysteem vernietigen.
Beltaine en Samhuinn houden elkaar in evenwicht.
Twee grote krachten van het Leven ontmoeten elkaar met de Beltaine viering: het Vrouwelijke en het Mannelijke.
Minder bekend is dat ook Samhuinn deze vereniging van polariteiten kent, zelfs rond het vruchtbaarheidsthema, maar dan vanuit een ander perspectief.
De ceremoniën die Beltaine vergezellen staan bol van de diepere mystiek. De Twee Vuren, de Drie Vuurroepers, de Negen Bomen, de opbouw van beide brandstapels, de ontvangende Berk, de plaatsing van vrouw en man rond de Vuren, de kleuren bij de Dans rond de Berk/Meipaal, het patroon van deze Dans, de Bloemenjacht, de Zonneroep,...
Het is eveneens de periode, net als bij Samhuinn, waarop de grens die deze en gene wereld verbindt op veel plaatsen vrij vaag is, want niet alleen Vrouw en Man verenigen zich: ook de werelden maken elkaar het hof.
​
De Mei viert het feest van het heldere Vuur van voorspoed, het meest uitbundige van de acht jaarfeesten.
We verwelkomen de Vereniging van de Mannelijke en Vrouwelijke krachten, de vruchtbaarheid van het Leven.
Zoals alles in de oude wereld (in de wereld waarin mens en natuur hand in hand leefden) had Beltaine z'n evenwicht in het feest aan het andere einde van de as van dit jaarwiel: Samhuinn.
Waar Beltaine het feit van creatie en vruchtbaarheid viert, viert Samhuinn het feit van sterven en de Dood.
Terwijl we in onze samenleving één en al oog en oor hebben voor creatie, ontwikkeling, vruchtbaarheid, genot, passie en bloei, hebben we anderzijds de Dood buiten gesloten.
Sterven mag niet, en houden we zo ver mogelijk op afstand. Begrijpelijk ook.. Maar het eist z'n tol.
Waar het Leven zowel Creatie als Dood betekende, valt het Leven nu helemaal samen met Creatie, en staat het tegenover de Dood. Dood mag geen deel meer uitmaken van het Leven.
Ondertussen is de levensverwachting erg hoog geworden, en het bevolkingsaantal enorm.
De impact laat zich voelen.
De geliefde Creatie/Vruchtbaarheid krijgt het gelaat van de Dood die we hebben verbannen.
Wanneer de Man knielt voor de Vrouw in de Beltaine ceremonie die ik overgeleverd kreeg, dan is dit mede het teken dat het Witte (buiten de Tijd) mannelijke, zich helemaal openstelt en in contact treedt met het aardse vrouwelijke en haar Rode Tijdcyclus. "Met het knielen neemt men de cyclus aan.. begin en eind.. dat is het koningschap", onderwees mn leraar.. "enkel door het knielen van de Man kan de Vrouwe het haar aangeboren Koningschap doorgeven." "Weet je waarom de Vrouw als koninklijk wordt geboren, en niet de Man? Omdat zij Geboorte en Sterven in zich draagt. Geboorte als het kindje dat in haar groeit, Sterven als haar baarmoeder zich reinigt en ze haar vloeiingen heeft."
Door evenwicht tussen Beltaine en Samhuinn krijgt het volgend Vuurfeest Lughnassadh zijn volheid.
Beltaine is wild. En dit wilde is eigenlijk het tegenovergestelde van die overreglementering die ons zo hard wil beschermen en uit is op controle. Zo is Beltaine ook: risico durven nemen.. gewoonweg 'uit jezelf durven doen'.
Beltaine is het hoogtij van het Grote Hert, en hij bundelt zijn aspect van de Jager in de wegvliedende tijd met zijn aspect als Heer van de Daadkracht in het Nu. Als mens belichamen we de 'handeling' van het Goddelijke in de materie. De Mens zelf is de Vereniging en Verbinding. Dit is het feest van de Daadkracht, de Creatie kracht in het Licht van de Eénheid. De Éénheid van zowel opkomen als ondergaan.
De Grote Speer die opreist uit de verheffing van Zwaard en Staf, ontmoet de Grote Ketel, die ontluikt uit het Meer en de Aarde.
​
De Ogen van Belotenos
Tijdens de Beltaine tijd staat de Zon in de constellatie Giamoni Prinnios, die we in de huidige astrologie als Taurus, de Stier kennen.
Die vroegere naam, Giamonos, is de Ontkiemer, die in een van de vorige berichten werd besproken.
Het oog van deze constellatie wordt gevormd door de ster Alpha Tauri en die de naam Taruos droeg.. Donno-Taruos.. dus toch de Stier.
De correspondentie tussen de ontkieming en de Stier ligt in de hoorns van de Stier, die zoals voorheen reeds besproken bestaan uit een mannelijke en vrouwelijke hoorn, en de spanning houden waaruit de allereerste initiële beweging kan ontstaan.
De spanning van het gehoornde principe is een belangrijk element bij Beltaine... twee uitersten, twee polen die door hun aanwezigheid/bestaan iets in gang zetten.
Het "oog" is de voorwaarde waarin dit kan gebeuren. Het oog veronderstelt het waarnemend principe.. een afstand/meta positie vanwaaruit kan worden waargenomen.
Hoewel er vele soorten ogen zijn in de dierenwereld, met vele soorten pupillen, onderscheiden de Ouden vooral drie typen: het oog met de ronde pupil (zoals bij de mens), de vertikale (katten, slang..) en de horizontale (geit, hert..)
Algemeen wordt gesteld (en er zijn uitzonderingen), dat de jagers vertikale pupillen hebben en de prooidieren horizontale.
Er worden ook drie soorten "gehoornden" onderscheiden: het rund, de geit en het hert. Van de Gehoornde (de Heer van het Zuiden en van Beltaine), wordt gezegd dat hij alle drie hoorn typen heeft.
Bij deze gehoornde dieren vinden we twee soorten pupillen: de ronde en de horizontale. Deze soorten pupillen staan dan ook in verband met de zichtbare wereld van Moeder Natuur.. vooral de horizontale kent men als de ogen van de Moeder. De ronde pupil is zowel deze van de gekende Moeder, als van de ongekende "buiten" Wereld. De vertikale, is helemaal van het "gindse", het "buiten".
Toch kennen de Ouden een gehoornde met vertikale pupil: de Slang. Het is de Gehoornde Slang, de mytische kracht die latent in de hele Schepping aanwezig is.. een slapend restant van de kracht waarmee de Schepping tot stand kwam, en dat sinds de Druïdische revival van de 18de eeuw met de term Nwyfre werd aangeduid.
Zonder in te gaan op deze diepere mysteriën ligt hier wel een les van het Oog:
Het kan fijn zijn om de overweldigende (ontladende) kracht van een ontmoeting met een tegenpool te voelen, er door mee gesleept en erin opgenomen te worden, erin verloren gaan en alles even vergeten.
Maar een ontmoeting met de tegenpool kan in plaats van creatie ook agressie en destructie als ontlading hebben. Hier kan het Oog voor behoeden. Het Oog houdt wat gebeurt in het veld van het bewustzijn.
Het Oog nodigt uit om in overgave en vertrouwen te gaan, zonder het verliezen van de verbinding met je essentie.
De boodschap van het Oog is dat jij jezelf blijft in de ontmoeting met de ander, door jezelf, de ander én de ontmoeting te zíen.. een kijken die de wereld van inwaartse- en uitwaartse beweging, van jager en prooi, van geven en ontvangen overziet.
Het oog van Taruos vraagt om je ervan bewust te zijn dat je met elke handeling iets in beweging zet.
Moge je met deze Beltaine heel bewust zijn, van het wonder van elke handeling die je verricht.. van het wonder dat je dingen kan "doen", van het wonder dat jij deel uitmaakt van de wereld van daden.
Wees bewust, en vier het wonder, dat je leeft.
Jij bent een Beweger!
​
De Hoorns van Beltaine - de Stier
De festiviteiten en ceremoniën van de Mei dag spelen zich af als de Zon Giamoni Prinnios doorwaadt, die we tegenwoordig kennen als de constellatie Taurus, Stier.
Deze constellatie draagt de naam Ontkiemer - Giamonos.
Ontkieming moet hier niet enkel als teken van vruchtbaarheid worden gezien (wat het ook wel is), maar vooral als het initiërend en beginnend principe.
Het oog van de Ontkiemer is Taruos, de Stier.. Donno-taruos eigenlijk: de Bruine Stier, dit is de ster Aldebaran (Alpha Tauri) in de constellatie Taurus. Taruos vertegenwoordigt de kracht van de eerste beweging, de lancering.. ontkieming dus.
Deze initiërende beweging komt er dankzij de twee horens van de Stier: een mannelijk principe en een vrouwelijk principe.
In feite zijn er drie hoorns, de derde is de "drijver", waardoor de twee andere horens (en uiteindelijk de hele Stier) in beweging komen.
Deze spanning en beweging ligt aan de basis van het extraverte en uitbundige karakter van de lente/zomer en wordt gereflecteerd in de Beltane festiviteiten.
Op de rug van de Stier bevinden zich de Drie Reigers (meestal Kraanvogels), gevormd door de Zeven Zusters van de Pleiaden.
In het midden van de Zusters bevindt zich de Beer (mannelijk Varken) Ster, het Varken dat elke dag wordt verslonden om 's nachts opnieuw geboren te worden (zie posts ivm Volle Maan van het Varken). Ook Dood en Leven zijn partners in de seksuele dans.
De Reigers worden van heel nabij belaagd door de constellatie van de (dubbele) Kat (Hyaden). Voor de Welsh is deze dubbele Kat het katmonster Cath Pawlg dat een kind is van Hen Wen, het Witte Varken (zie posts ivm Volle Maan van het Varken). Wij kennen deze dubbele Kat als de Lynx, Urleo.
De dans van de Stierenhoorns (wiens beweging we ook zien in de dans rond de Meipaal) krijgt een vervolg in de dynamiek tussen de drie Reigers en Lynx, die op hun beurt de Tijd vertegenwoordigen waarbinnen de Vereniging mogelijk is.
Dit hemelse Spel laat de krachten van het spanningsveld tussen polariteiten zien. Het is de seksuele dans die nog los staat van de vruchtbaarheidskwestie, een initieel verlangen.
Vanuit de Stier roept die andere Gehoornde: het Hert.. (Giammos - Ontkiemer - is conotteerd met Gammos - Hertebok).
En die roep is een roep tot zinnelijk genot, weergalmend in de lentekriebels van onze buik.
Jezelf het genot toestaan kan soms een uitdaging vormen. Dit is de dubbelheid van de Kat, de Lynx, die je uitdaagt om de werkelijkheid van jouw oorsprong te ontmoeten. Lynx maant je aan om daar te kijken waar angst en verbod het genieten ommuren. Een duik in het domein van verlangens en genot is een duik in jezelf en opent een groot veld van zelfkennis.. niet alle verlangens blijken werkelijk te zijn, sommige zíjn zelfs angst.. sommige verlangens komen gekleurd of mogelijk flink gewijzigd naar boven.. vaak staan we genot niet toe.. verdienen we het niet, of ligt het buiten bereik door wat ons omringd.
De Kat laat zich niet binden, ze kan zien in de duisternis, betreedt behendig moeizaam terrein, ze is onverwacht, gefocust, snel en vooral: wild en vrij.
De roep van het Hert is een uitnodiging om te genieten van de opwinding.
De opwinding van de Zon dat in elk lichaam van de Schepping is opgestaan.
Alles bloeit.
De ander wordt gezien, de aantrekking gevoeld.
​Oinacos Lugous - Lughnasadh
Lughnasadh situeert zich in de eerste weken van augustus. Het begin van de Oogst en het Verzamelen, confronteert ons met onze eigen vruchtbaarheid en daadkracht.
De magische energie draait tijdens dit feest rond vastberaden kracht, de rijpheid van onze wil en onze emotionele gerichtheid.
Deze rijpheid wil zich uiten in onze bereidheid om ook los te laten... "Wil, gerichte actie en vastberadenheid" enerzijds; en "loslaten" anderzijds lijken op het eerste zicht misschien antagonisten, hoewel ze eigenlijk elkaar ondersteunen en bekrachtigen.
De kracht van de Koning ligt in de moed om zowel de Wil te hanteren, als deze los te laten en in overgave te gaan.. in de kracht om Wetten te stellen tot de uitbouw van een Creatief geordend veld, als inzicht in de Destructieve zijde van deze Wetten. Een werkelijke Koning draagt de wetenschap dat overstructurering, en overdaad aan wetten en bepalingen het Land steriel maakt.. dat de Gemeenschap hierin gevangen raakt en elke Natuurlijkheid of goddelijkheid in het individu wordt verstikt.
Zoals de Koning degene is met de vele vaardigheden, vertegenwoordigt hij het mysterie van de Cultuur, waarin de mens zich via eigen kracht in zelfgemaakte begrenzing tracht te handhaven.
Deze Koning is ook degene met de lange sterke arm. Dit is de vaardigheid en de kundigheid, maar die samen gaat met het natuurlijke evenwicht. Er zijn verhalen waar deze Koning zijn arm in de strijd verliest, en vervangen wordt door een kunstmatige arm (enkel op Cultuur gericht). Maar echter enkel met het terugkrijgen van zijn werkelijke arm kan hij het Koningschap verder zetten. Dit is de Zonnekracht die ons tijdens onze oogst herinnert om niet volgens een economie van gewin te handelen, maar de oogst te richten op wat werkelijk nodig is.
Alleen oogsten wat werkelijk nodig is, uitte zich ook in de rite van "de Rest van het Veld". Bij het oogsten van een veld, wordt niet alles geoogst.. een hoek blijft staan. De "hoek" is een belangrijk begrip.. elke hoek is een liminale plaats.. een plaats waar deze en de andere wereld zich kruisen.. in de hoek wordt niet geoogst. Die hoek gaat over naar de Geesten en is niet voor het gewin.. de heilige Rest.
Later vatte dit in de folklore plaats dat men angst had om het laatste van het land te oogsten omdat zich daar de Graangeest in zou verschuilen. Soms gooide men er allemaal de sikkel tegelijk naar toe, of men gooide deze schoof bij een buur.. Dit geeft echter weer hoezeer men toch met zichzelf en het gewin bezig is..
De Oogst is dan ook het begin van het sterven van de god die in z'n wilde daadkracht de schepping in het huidige niveau verder wil ontwikkelen. Het is het sterven van de Koning die zijn leven geeft omdat hij weet dat zijn Wetten anders te manifest en te hard zouden worden.
De sikkel met de vrouwelijke halve maan zegt: "genoeg". En neemt de vrucht voor de huidige cyclus. De god sterft, om z'n zaad vrij te geven voor een nieuwe cyclus.