Lughnasad

 

Het Wiel draait en Lughnasadh komt in zicht.
Het begin van de Oogst en het Verzamelen, confronteert ons met onze eigen vruchtbaarheid en daadkracht. De magische energie draait tijdens dit feest rond vastberaden kracht, de rijpheid van onze wil en onze emotionele gerichtheid.
Zoals Lugh degene is met de vele vaardigheden, vertegenwoordigt hij het mysterie van de cultuur, waarin de mens zich via eigen kracht in zelfgemaakte begrenzing tracht te handhaven. Lugh is ook degene met de lange sterke arm, de Zonnekracht die ons tijdens onze oogst herinnert om niet volgens een economie van gewin te handelen, maar de oogst te richten op wat werkelijk nodig is. Deze periode is dan ook het begin van het sterven van de god die in z'n wilde daadkracht de schepping in het huidige niveau verder wil ontwikkelen. De sikkel met de vrouwelijke halve maan zegt: "genoeg". En neemt de vrucht voor de huidige cyclus. De god sterft, om z'n zaad vrij te geven voor een nieuwe cyclus.

Gezegende Lughnasad! En moge je kunde groot zijn, om alles te oogsten wat je nodig hebt!

​

​

Lughnasad, de tijd van de eerste oogst.

 

Het afsnijden van de vruchten zoals het koren, is rijk aan symboliek.

De oudste overleveringen vertellen dat met dit afsnijden de heer van het land eveneens wordt afgesneden. In een oude traditie is er de vraag om steeds aan de hoek van het land een rest over te laten, waar het moet blijven staan. Dit ontpopte later in het geloof dat het ongeluk bracht om het laatste stuk van het land te maaien.

Een deel van de kracht van de heer wordt van de verbinding met het Land afgesneden, enkel op de hoek (daar waar de Werelden zich kruisen) mag zijn kracht blijven.

In een andere traditie wordt de cirkel in z'n lichaam doorgesneden.. zijn bloedcirculatie.. waarbij zijn bloed naar de vier hoeken (opnieuw de liminale plaatsen) wordt gebracht.

 

20 jaar geleden, in 1996, confronteerden drie leraars me met het thema van de zich zelf offerende Koning.

 

Broeder Andreas verhaalde dat het mysterie van de Koning die z'n leven geeft opdat het nieuwe leven kan komen, niets minder dan de Orde van de Wet is, die aan z'n eigen wetmatigheid ten onder gaat, zodat een nieuwe orde van het Hart mag leven.

 

Simon verhaalde dat op dit punt de Wet z'n eigen Grens heeft bereikt, de Grens als uiterste ontwikkeling van Creatie. De Koning weet dat het Leven voorbij zichzelf moet gaan, voorbij Creatie door Wet. Als zijn kracht van Vuur bevruchtend wil blijven, moet hij de tot zijn uiterste ontwikkelde Wet opgeven, en de vrijheid geven aan de onbepaalde en onbemeesterde natuur van de Vrouwe. Zo kan ze opnieuw de Poort in de Tijd zijn, waarlangs de Overvloed tot ons vloeit.

 

En Friedrich sprak over de Koning die Koning is omdat hij weet dat het niet enkel door toedoen van zijn Wet is, dat de Vrucht er komt. Hij weet dat de werkelijke Vrucht vooraf gaat aan de Wet en aan de Boom.. dat net de Vrucht aan de Boom mogelijk is door de Vrucht die vóór alles staat. 

De eigen Wet doorbreken is waar z'n koningschap groot wordt, en het Zwaard waarmee hij die cirkel doorbreekt, draagt de naam Barmhartigheid. 

De dood van de Koning is het einde van het extremisme.

 

Het is een eigenaardig iets, om je te realiseren dat alles waar je ook maar mee te maken hebt, de vrucht is van iets dat vooraf is gegaan. En de uitdaging is, om het volle perspectief en potentieel van het oorspronkelijk zaad te zien, zonder dat we deze inperken door onze grenzen van zelfhandhaving.

​

​